20 هرکَسا که چه هُداوندا اَبێد په دگه هُداێا کُربانیگ کرت، گار و گُمسار کنگ ببیت.
اِشان منی سۆج داتگێن راه زوتّ یله داتگ. په وت بُتێن گوَسکے اَڈِّش کرتگ و سُجدَهِش کرتگ. په آییا کُربانیگِش کرتگ و گوَشتگِش: ’او اِسراییل! اے تئیی هُدا اِنت که ترا چه مِسرا در کرت و آورتی.‘
هبردار! گۆن آ مُلکئے مردمان هچّ پئیمێن اَهد و پئیمان مبند. وهدے آ وتی بُتێن هُدایان سُجدهَ کننت و په آیان کُربانیگَ کننت، شمارا هم داوَتَ دئینت و شما آیانی کُربانیگانَ ورێت و
دَرامَدێئے سرا زُلم مکن. چێا که تئو زانئے دَرامَد بئیگ چۆن گران اِنت. شما وت هم مِسرا دَرامَد اتێت.“