من پمێشکا سَکّی و سۆری سگّگا آن، بله شرمندگ نهآن چێا که زانان من کئیی سرا ایمان آورتگ و دلجم آن که آییا اے واک و توان هست که تان وتی آیگئے رۆچا هما امانتئے نگهپانیا بکنت که منا داتگی.
بله هما که په نازانتی اَنچێن رَدے جنت که لَٹّ و کُٹّئے سِزاوار اِنت، کمتر لَٹَّ وارت. چێا که چه مسترێن مَنسبدارا گێشتر جُست و پُرسَ بیت و کَسێا که گێشتر زِمّهواری دئیگ بوتگ، چه آییا گێشتر هساب گِرگَ بیت.
اگن دو مردم چیزّێئے سرا اَڑِت، گۆکے ببیت یا هرے یا پَسے یا چادِرے یا دگه گار بوتگێن چیزّے، گڑا اے دوێنانی جێڑه هُدائے بارگاها برگ ببیت و هرکَس که هُدایا مئیاربار کرت، آ، دومیا دو سری مَلام بدنت.