11 وهدے موسّا رُست و مزن بوت، یکّ رۆچے وتی مردمانی کرّا شت و آیانی بیگاری و گرانێن کاری دیستنت. موسّایا مِسریے دیست که اِبرانیێا، بزان چه موسّائے جندئے مردمان یکّێا جنَگا اَت.
بادشاه و آییئے مَنسبداران، بیگارگیر اِشانی کارمستر کرتنت که اِشانی سرا زۆراکی بکننت و گرانێن کارِش ببندنت. بنی اِسراییلیان په پِرئونا دو شهر اَڈّ کرت. یکّێئے نام پیتوم اَت و یَکّێئے رَمِسێس. دوێن اَمباری شهر اَتنت.
”هُداوندئے روه منی سرا اِنت، آییا منا رۆگن پِر مُشتگ تانکه وار و نێزگاران وشّێن مِستاگے برسێنان، منا دێمی داتگ که بندیگ و اَسیران آزاتیئے بشارتا بدئیان و په کۆران بیناییئے مِستاگا برسێنان، زُلم دیستگێنان برَکّێنان و
او سرێنپرُشتگێن زهمتکَشّان! دێم په من بیاێت، من وت شمارا آرام و آسودگیَ بَکشان.
هُداوندا گوَشت: ”منی مهلوک که مِسرا اِنت، من آیانی بزّگی شَرّیا دیستگ. من دیستگ که وتی بیگارگیرانی سئوَبا چۆن پِریاتَ کننت. آیانی دردان شَرّیا زانان.
پِرئونئے بیگارگیران وتی داشتگێن اِسراییلی کارمستر جت و جُست کرتنت: ”شمئے زیکّێن و مرۆچیگێن هِشت چێا پێسریگێن کِساسا نهاَنت؟“
آیان اَنگت گرانترێن کار بپرماێت که وتی کارا دَزگَٹّ ببنت و درۆگێن هبرانی نێمگا دلگۆش مکننت.“
بله مِسرئے بادشاها گوَشت: ”موسّا! هارون! شما چێا مردمان کارا نئیلێت؟ برئوێت و وتی بیگاریا بکنێت.“
پدا گوَشتی: ”بچار، انّون اے مُلکا اسراییلی سکّ باز اَنت بله شما کارا نئیلێتِش.“
پمێشکا منی اے پئیگاما اِسراییلیان سَر کن: ’من هُداوند آن. من شمارا چه مِسریانی بیگاریا کشّان و چه گُلامیا آزاتَ کنان. دستا شهارَ دئیان، مِسریان گرانێن سِزا دئیان و شمارا مۆکان.
من شمارا زوران و وتی کئومَ کنان و شمئے هُدا بان. گڑا شما زانێت که من شمئے هُداوندێن هُدا آن، هما که شمارا چه مِسریانی بیگاریا دری کرتگ.