7 آییا آ جاگهئے نام مَسَّه و مِریبَه کرت، چێا که اۆدا اِسراییلی اَڑِتنت و هُداوندِش هم چکّاست و گوَشتِش: ”بارێن هُداوند گۆن ما گۆن اِنت یا نه؟“
تئو سکّیانی ساهتان پریات کرت و من ترا رَکّێنت، من گْرندان اَندێم اتان و ترا پَسّئو دات، مِریبائے آپانی کرّا ترا چکّاستُن. اۆشت...
”وتی دلان آ پئیما سَرکَش مکنێت که کئوما مِریبایا کرت، که کئوما آ رۆچی مَسَّهئے گیابانا کرت.
مردم گۆن موسّایا اَڑِتنت، گوَشتِش: ”مارا آپ بدئے که بوَرێن.“ موسّایا گوَشت: ”چێا گۆن من اَڑگا اێت؟ چێا هُداوندا چَکّاسێت؟“
گال اِنسان بوت و مئے نیاما جاگهی کرت. ما آییئے شان و شئوکت دیست، هما شان و شئوکت که پتئے یکّێن چُکّئیگ اِنت، هما چُکّ که چه رهمت و راستیا سَررێچ اِنت.
گوَشتی: ”او هُداوند! اگن تئیی چمّان منا کَدر و اِزّتے هست، گڑا تئوِ هُداوند مئے همراه بئے. بِلّ تُرے اے ناپَرمان وَتسَرێن کئومے، بله تئو مئے رَدکاری و گناهان ببَکش و مارا وتی میراس کن.“
هُدااِش په زانت هما وراکانی سرا چکّاسِت که آیانی دلا لۆٹت.
او منی کئوم! بِشکن که ترا ڈاهَ دئیان، او اِسراییل! دْرێگتا تئو منی هبر گۆش بداشتێن.
مَریبائے آپانی کِرّا هُداوندِش هِژم گِراێنت و آیانی سئوَبا موسّا جَنجالا کپت،