3 اِسراییلئے سجّهێن مهلوکا بگوَشێت که اے ماهئے دَهمی رۆچا هر لۆگ و هاندان په وت پَسے بزوریت، هر لۆگ یکّ پَسے.
دومی رۆچا، وهدے یَهیایا دیست که ایسّا دێم په من پێداک اِنت، گوَشتی: ”بچارێت! اِش اِنت هُدائے هما گوَرانڈ که جهانئے گناهانَ شۆدیت و دورَ کنت.
اے دگه رۆچا، هما مزنێن رُمب که په ائییدا آتکگاَت، وهدے اِشکُتِش که ایسّا اورشَلیمئے راها اِنت،
وهدے یَهیایا ایسّا دیست که چه اۆدا گوَزگا اِنت، گوَشتی: ”اِش اِنت هُدائے گوَرانڈ.“
تان اے ماهئے چاردهمی رۆچا بِدارێتی. سجّهێن اِسراییلی مهلوک مگربتهارا وتی وتی پَسا هلار بکنت.
پمێشکا منی اے پئیگاما اِسراییلیان سَر کن: ’من هُداوند آن. من شمارا چه مِسریانی بیگاریا کشّان و چه گُلامیا آزاتَ کنان. دستا شهارَ دئیان، مِسریان گرانێن سِزا دئیان و شمارا مۆکان.
هارونا هما سجّهێن هبر کرتنت که هُداوندا گۆن موسّایا کرتگاَتنت و هما نشانیای مهلوکئے چمّانی دێما پێش داشتنت.
اِبراهێما پَسّئو دات: ”منی چُکّ! سۆچَگی کُربانیگئے گوَرانڈئے کارا هُدا وت چار و گُزارَ کنت“ و آ دوێن رئوان بوتنت.
هابیلا هم چه وتی رَمگئے پَسانی ائولی چُکّان لهتێن کُشت و آیانی پیگی گۆشت زُرت و په هُدایا ٹێکی آورت. هُداوندا هابیل و آییئے ٹێکی پسُند بوتنت،
زمینئے سرا نِشتگێن سجّهێن مردم رسترا پرستشَ کننت، آ سجّهێن که آیانی نام دنیائے اَڈّ بئیگا پێسر ”زِندئے کتابئے“ تها، گوَرانڈئے کتابا نبشته کنگ نبوتگاَتنت، هما گوَرانڈ که هلار کنگ بوتگاَت.
آیان گۆن موسّایا گوَشت: ”تئو وت گۆن ما هبر کن و ما تئیی هبرا گۆشَ دارێن، بله مئیل که هُدا گۆن ما هبر بکنت. اگن هُدا گۆن ما هبر بکنت، ما مرێن.“
هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”تئو چێا منی کرّا پریات کنگا ائے؟ اِسراییلیان بگوَش دێما رئوان ببێت.
چه سَرگوَزئے ائییدا شَش رۆچ پێسر ایسّا بئیتاَنیایا شت که ایلازَرئے لۆگ همۆدا اَت، هما ایلازَر که ایسّایا چه مُردگان زِندگ کرتگاَت.
”اے ماه په شما بِنداتی ماهَ بیت، په شما سالئے ائولی ماهَ بیت.
اگن لۆگێئے مردم اَنچۆ کمّ ببنت که پورهێن پَسے په آیان باز ببیت، گڑا آ و آیانی نزّیکترێن همساهگ هۆر ببنت و یکّ پَسے بزورنت. مردمان هساب کنێت و بچارێت که یکّ مردمے چینچُکَ وارت، و هما اَندازَهێن پَسے بزورێت.
موسّایا اِسراییلئے سجّهێن کماش لۆٹاێنتنت و گۆن آیان گوَشتی: ”برئوێت و په وت، په وتی لۆگان پَس بزورێت. اے پَس سَرگوَزئے کُربانیگ اِنت، هلاری کنێت.