12 من همے شپا مِسرا گَردانَ بان و مُلکئے سجّهێن ائولی مَردێنچُکّانَ جنان. اِنسانان بگر تانکه دَلوَتانی ائولی چُکّانَ جنان و مِسرئے سجّهێن هُدایان سِزا دئیان. من هُداوند آن.
هُداوند په مِسریانی جنَگا گَردانَ بیت، بله وهدے شمئے چانٹانی سرئے هۆنانَ گندیت، گڑا چه آ دروازگا سرَ گوَزیت و تباه کنۆکا شمئے لۆگان پُترَگ و شمئے جنَگا نئیلیت.
گوَشتُن: ”شما ’هُدا‘ اێت و شما سجّهێن، بُرزێن اَرشئے هُدائے چُکّ اێت،
هُدا، وتی هُدایی بارگاها برجم اِنت، ”هُدایانی“ دیوانا دادرسیَ کنت.
هُدایا گۆن موسّایا هبر کرت، گوَشتی: ”من هُداوند آن.
کُپر مکن. وتی مهلوکئے سرۆکا نالت مکن.
گڑا واجه آییا هُدائے بارگاها ببارت. گُلاما دروازگ یا دروازگئے چانٹئے دپا ببارت، دْرَپشے بزوریت و آییئے گۆشا بِسُمبیت و آ گُلام تان زندگ اِنت، واجهئے هِزمتا بکنت.
نون منَ زانان که هُداوند چه آ دگه سجّهێن هُدایان مستر اِنت. چێا که وتی مهلوکی چه گُروناکێن مِسریانی زُلم و زۆراکیان رَکّێنت.“
هماییا مِسرئے ائولی چُکّ جتنت، مردمانی ائولی چُکّ و دَلوَتانی هم.
دومی رۆچا هُداوندا اے کار کرت. مِسریانی سجّهێن مال و دَلوَت مُرتنت، بله چه اِسراییلیانی مال و دَلوَتان یکّے هم نمُرت.
هزاران کَس تئیی کِرّا کپیت، دهان هزار تئیی راستێن نێمگا، بله اے تباهی تئیی نزّیکا آتکَ نکننت.
که هُداوند مزنشانێن هُدا اِنت، سجّهێن ”هُدایانی“ مسترێن بادشاه.