20 گڑا هُدا جَنبۆگانی سرا مهربان بوت. اِسراییلیان چُکّ و بَر کرت و سکّ باز بوتنت.
آ همایان وراکَ دنت که آییئے تُرسِش دلا اِنت، وتی اَهد و کَرارا تان اَبد یاتَ کنت.
آییئے مِهر و رهمت، هما سجّهێنانی پُشت در پُشتا مانیت که آییئے تُرسِش دلا هستاِنت.
بادشاه پَسّئوَ دنت: ’باور کنێت، وهدے شما گۆن منی یکّ کَستر کَسترێن براتێا اے پئیمێن کار کرتگ، گڑا اَلّم بزان گۆن منۆ هم کرتگ.‘
اگن کَسے چه اے کسانُکێن مریدان یکّێا پمێشکا تاسے آپَ دنت که منی مرید اِنت، اَلّم بزانێت که آییا وتی مُزَّ رسیت.“
هرکَسا که هُدائے تُرس دلا اِنت، هُدا آییئے واهگان پورهَ کنت و آییئے پریاتان گۆشَ داریت و رَکّێنیتی.
چێا که همینکس که آسمان چه زمینا بُرز اِنت، آییئے مِهر په هما مردمان که هُدائے تُرسِش دلا اِنت همینکس باز اِنت.
بێشَکّ، آ مردمانی رَکّێنگ نزّیک اِنت که چه هُدایا تُرسَنت، تان مئے سرڈگار چه آییئے شان و شئوکتا سررێچ ببیت.
چیا که تئو، او هُدا، منی داتگێن کئول اِشکتگاَنت و وتی نامئے تُرستگێنانی میراسِت منا بکشاتگ.
مِسریان آیانی سرا همینکس که گێشتر زۆراکیَ کرت، اِسراییلی گێشتر بئیان و شِنگ بئیانَ بوتنت. گڑا مِسریان چه اِسراییلیان تُرست.
بله بنی اِسراییل پُرسَمر اَت. آیان چُکّ و بَر کرت، وَدّان بوت و سکّ باز بوتنت. مِسرئے مُلک چه اِسراییلیان پُرّ بوت.
جَنبۆگان گۆن پِرئونا گوَشت: ”اِبرانی جنێن مِسری جنێنانی پئیما نهاَنت. ڈَڈّێن زال اَنت و چه جَنبۆگانی رسَگا پێسر چُکّا پێدا کننت.“