23 تئیی دْوایانی بُنگێجا پسّئوے آتکگاَت و من آتکگان که ترا هال بدئیان چێا که تئو هُدایا سکّ دۆست ائے. گڑا پسّئوا شرّیا دلگۆش کن و شُبێنا سرپد بئے.
گوَشتی: ”متُرس، شَرَپمندێن مرد! اێمن باتئے. ڈَڈّ بئے. مُهکم بئے.“ اَنچۆ که آ گۆن من هبر کنگا اَت، من ڈڈتر بوتان و گوَشت: ”منی واجه! گۆن من هبر کن، چێا که تئو منا زۆر بَکشاتگ.“
وهدے شما آ ’پلیت و بێران کنۆکێن بَژّناکا‘ گندێت، هما که دانیال نبیا آییئے بارئوا هبر کرتگ که آ پاکێن جاگها اۆشتاتگ،“ وانۆک بزانت و شَرّ سرپد ببیت،
پرێشتگ، مَریمئے کِرّا آتک و گوَشتی: ”گَل و شادان بئے که هُدائے نێکێن واهگئے ساهگا ائے و هُداوند گۆن تئو گۆن اِنت.“
دانیال، وتی اجبێن روهئے سئوبا، زوت چه اے سروزیر و والیان دێما در آتک. چه دانیالئے لاهکیا، بادشاها هئیال کرت که سجّهێن مُلکئے زمّهواریان هماییا بدنت.
پارسئے بادشاه کورشئے دئورئے سئیمی سالا دانیالا، که بِلْتِشازَرئے ناما هم زانگَ بوت، اِلهام رسِت. اِلهامئے پئیگام راست اَت و بلاهێن جنگێئے بارئوا اَت. اے پئیگامئے مانا آییا شُبێنێئے تها رست.