1 بادشاه بِلشازَرئے دئورئے سئیمی سالا منِ دانیالا دگه اِلهامے بوت، چه آییا و رَند که منا پێسرا بوتگاَت.
بابِلئے بادشاه بِلشازَرئے دئورئے ائولی سالا دانیالا وابے دیست، وهدے وتی نپادئے سرا تچک اَت، شُبێن و اِلهام آییئے سرئے تها چکرّگا اَتنت. آییا وتی وابئے هاسێن هبر نبشته کرتنت.
بله پاد آیگا رَند، آییئے بادشاهی پرۆشگ و دێم په آسمانئے چارێن گواتان بهر کنگَ بیت، بله نه آییئے نَسل و پَدرێچا رسیت و نه آ پێسری زۆری مانَ بیت که آییئے وتی جندا بوتگ. آییئے بادشاهی چه بُنا گْوجَگ و دگران دئیگَ بیت.
تهنا منِ دانیالا اے شُبێن دیست، منی همراهان ندیست، بله بلاهێن ترسے آیانی جانا کپت و په وتی چێر دئیگا تتکنت.
آ رۆچان، منِ دانیال تان پورهێن سئے هپتگا پُرسیگ اَتان.
هماییئے دئورئے ائولی سالا منِ دانیال، پاکێن کتابانی تها سالانی هما هسابا شَرّیا چارگا اَتان که هُداوندا وتی لبزئے تها گۆن اِرِمیا نبیا گوَشتگاَت. من دیست که اورشَلیمئے تباهی تان هپتاد سالا مانیت.
وهدے منِ دانیال شُبێنا چارگا اَتان، من سرپد بئیگئے جُهد کرت ته دیستُن که منی دێما چیزّے اۆشتاتگ که پوره انسانێئے ڈئولا اِنت.
هبر همِدا هلاس بوت. منِ دانیال چه وتی هئیالان سکّ پرێشان بوتان و منی دێم زرد ترِّت. بله من اے گپّ گۆن وت داشت.“
منِ دانیالئے اَرواه پرێشان اَت. منی دل و دَماگئے شُبێن و اِلهامان منا تُرسێنت.
اے چارێن وَرنا، هُدایا لبزانک و هکمتئے هر پئیمێن زانت و هُنر دئیان کرتنت. دانیال هر وڑێن الهام و شُبێن و وابانی مانایا هم بلَد اَت.
من وتی اِلهاما دیست که شوشئے کلاتا آن که ایلامئے دَمگا اِنت. اِلهاما دیستُن که اولایئے کئورئے کشا آن.