1 بابِلئے بادشاه بِلشازَرئے دئورئے ائولی سالا دانیالا وابے دیست، وهدے وتی نپادئے سرا تچک اَت، شُبێن و اِلهام آییئے سرئے تها چکرّگا اَتنت. آییا وتی وابئے هاسێن هبر نبشته کرتنت.
بادشاه بِلشازَرا بلاهێن داوَتے دات. وتی هزار میر و مهتِری مهمان کرت و اِشانی دێما شرابی وارت.
من وابے دیست و تُرسێا منا مان پتات. گَندلانی سرا، منی هئیال و شُبێنان منا تُرسێنت.
اے چارێن وَرنا، هُدایا لبزانک و هکمتئے هر پئیمێن زانت و هُنر دئیان کرتنت. دانیال هر وڑێن الهام و شُبێن و وابانی مانایا هم بلَد اَت.
پمێشکا هرچے که تئو دیست، هرچے که انّون بئیگا اِنت و هرچے که دێمترا بیت، نبشتهِش کن.
منِ دانیالئے اَرواه پرێشان اَت. منی دل و دَماگئے شُبێن و اِلهامان منا تُرسێنت.
من شپئے اِلهامان چارگا اَتان، ته دیستُن، گۆن آسمانی جمبران انسانی چُکّێئے ڈئولێنے آیگا اَت و هماییئے نێمگا پێداک اَت که چه زمانگان هستاِنت و آییئے دێما آرگ و پێش کنگ بوت.
نِبوکَدنِزَرا وتی بادشاهی دئورئے دومی سالا واب دیست. آییئے اَرواه بێتاهیر بوت و آ وابَ نکپت.
هُدایا شپئے اِلهامێئے تها گۆن اِسراییلا هبر کرت. گوَشتی: ”آکوب! او آکوب!“ آییا پَسّئو دات: ”جی!“
وهدے هپتێن گْرندان هبر کرت من لۆٹت بنبیسانِش، بله تئوارے چه آسمانا اِشکتُن، گوَشگا اَت: ”هرچے که هپتێن گْرندان گوَشت، چێرِش بدئے و نبشتهاِش مکن.“
هر چیزّے که پێسرا نِبیسگ بوتگ، په مئے تالیما بوتگ، تان گۆن پاکێن کتابئے بَکشتگێن سَبر و دِلبڈّیا مارا اُمێت برسیت.
بادشاه بِلشازَرئے دئورئے سئیمی سالا منِ دانیالا دگه اِلهامے بوت، چه آییا و رَند که منا پێسرا بوتگاَت.
اِشیا پد، من اَنگت شپئے اِلهام و شُبێنان گِندَگا اَتان و چارمی جانوَرُن دیست. اے تُرسناک، هئیبتناک و سکّ زۆرمند اَت. اِشیا دراجێن آسنێن دنتان پِر اَت. وتی شکاری پرۆشت و اێر بُرت و سَرارۆکی پادانی چێرا لپاشتنت. چه آ پێسریگێن سجّهێن جانوَران جتا اَت و دَه کانٹی پِر اَت.
هما شپئے شپ بابلیانی بادشاه، بِلشازَر کُشگ بوت.
بله او بِلشازَر، نِبوکَدنِزَرئے نماسَگ! اے سجّهێن چیزِّت زانتنت و اَنگت هم گروناکیاِت چه وتی دلا در نکرت.
چه اے چیزّان و رند، هُداوندئے هبر الهام و شُبێنێئے تها په اِبراما آتک: ”او اِبرام! متُرس، من تئیی اِسپر آن. تئیی اِنام سکّ مزن اِنت.“
بادشاها گۆن دانیالا که دومی نامی بِلْتِشازَر اَت، گوَشت: ”تئو منی دیستگێن وابا و آییئے مانایا منا گوَشتَ کنئے؟“
وهدے گندلان وپتگاَتان، شُبێنانی تها دیستُن، تَه منی دێما پاکێن مردمے، بزان کاسدے، چه آسمانا جَهلاد پێداک اِنت.