24 او بادشاه! اے تئیی وابئے مانا اِنت و اے بُرزێن اَرشئے هُدائے هُکم اِنت که په منی واجهێن بادشاها آتکگ.
هما که شَرپداران بێشَرپَ کنت، آیی زرت و بێراهێن گیابانان دَرپَدَر کرتنت.
اے هُکمئے جار کاسدان جتگ، پاکێنان اِشیئے هُکم داتگ، تانکه زندگێن مردم بزاننت که بُرزێن اَرشئے هُدا انسانی بادشاهیانی سرا هُکمران اِنت و اے بادشاهیان هما مردما دنت که هُدائے جندَ لۆٹیت. تنتنا کمزاتێن مردمان هم اے بادشاهیانی سرا هاکمَ کنت.‘
هماییا اے سجّهێن، اَبد تان اَبد برجاه داشتگاَنت و اَنچێن هُکمے داتی که هچبر دئور دئیگ و ناکار کنگَ نبیت.
نون هُداوندئے هُکما درشانَ کنان که منا گوَشتی: ”تئو منی بچّ ائے، مرۆچی من ترا پێدا کرتگ.
هما نشانی که بُرزێن اَرشئے هُدایا منا پێش داشتگاَنت و هما مۆجزه که په من کرتگاَنتی، وشَّ بان که شمارا بگوَشانِش.
گڑا دانیال، که دومی نامی بِلْتِشازَر اَت، په دمانێا هئیران بوت، هئیالان پرێشان کرت. بادشاها گوَشت: ”بِلْتِشازَر! واب و وابئے مانایا مئیل که ترا پرێشان بکنت.“ بِلتِشازَرا گوَشت: ”منی واجه! دْرێگتا اے واب تئیی دژمنانی بارئوا بوتێن و اِشیئے مانا هم په تئیی بَدواهان.