35 چه دانایان هم لهتێنَ لکُشیت تانکه اے ڈئولا اے مردم تان هلاسیئے وهدا پاک و پَلگار و بےائیب کنگ ببنت چێا که اے وهد، وتی گیشّتگێن زمانگا کئیت.
من پَسّئو دات: ”واجه! تئو وتَ زانئے.“ نون آییا گۆن من گوَشت: ”اے هما اَنت که چه مزنێن اَزابا در آتکگاَنت و وتی پۆشاکِش گۆن گوَرانڈئے هۆنا شُشتگ و اسپێت کرتگاَنت.
چه آیۆکێن آزاران متُرس. بچار، شئیتان چه شما لهتێنا په شمئے چکّاسگا زندانا کنت و تئو تان ده رۆچا آزار دئیگَ بئے. تان مرکئے ساهتا وپادار بئے و من ترا زِندئے تاجا دئیان.
او براتان! وهدے وڑ وڑێن چَکّاس و آزمائِشانَ کپێت، اے چیزّا سررێچێن شادهیے بزانێت.
پدا هلاسیئے وهدا، جنوبئے بادشاه آییئے سرا اُرُشَ کنت و شمالئے بادشاه جنوبئے بادشاهئے سرا توپّانێئے ڈئولا گۆن اَرّابه، اَسپتاچ و بازێن لانچێا مانَ رچیت. بازێن مُلکێئے سرا اُرُشَ کنت و چه اۆدا چۆ توپّانێا گوَزیت.
اے آسمانی لشکرئے نێمگا رُست و لشکرئے بَهرے و لهتێن اِستاری زمینا دئور دات و پادمال کرت.
چێا که هُدایا آیانی دلا داتگ که هُدائے مکسدئے سرا کار بکننت، همشئور ببنت و وتی بادشاهیا رسترا بدئینت تان هما وهدا که هُدائے هبر سَرجم و پوره ببنت.
دگه پرێشتگے چه پرستشگاها در آتک، په بُرزتئواریا دێم په هماییا کوکّارا اَت که جمبرئے سرا نِشتگاَت: ”وتی داسا دێما بیار و برُن، چێا که رۆن و مۆشئے وهد آتکگ. زمینئے کِشار رَستگ و تئیار اِنت.“
آ دگه مُریدان گوَشت: ”ما هُداوند دیستگ.“ بله آییا گوَشت: ”من تانکه آییئے دستانی سرا مێهانی ٹَپّان مگِندان، تانکه وتی لَنکُکا مێهانی ٹَپّان و وتی دستا آییئے کَش و پَهناتئے ٹپّئے سرا اێر مکنان، باوَرَ نکنان.“
منی هر ٹالے که بَرَ نئیاریت، پت آییا گُڈّیت و هر ٹالے که بَرَ کاریت، آییا تراشیت و پَلگاریت که گێشتر بَر و سَمر بیاریت.
بله اے پئیما پمێشکا بوت که نبیانی کتابانی پێشگۆیی، راست و پَدّر ببنت.“ گڑا سجّهێن مریدان آ یله دات و جِستنت.
ایسّایا دَرّاێنت: ”او شَمون، او یونائے چُکّ! تئو بَهتاورے ائے، چێا که اے هبر انسانێا په تئو زاهر و پَدّر نکرتگ، منی پت که آسمانا اِنت، آییا پَدّر کرتگ.
بله تئو، او دانیال، اے هبران رازے بدار و کتابا تان هلاسیئے وهدئے آیگا مُهر بِجَن. بازێنے اِدا و اۆدا رئوت و زانَگ چه گێشا گێشترَ بیت.“
هما که دانا اَنت، بازێنێا سر و سۆجَ دئینت، بِلّ تُرے په کَسانێن مُدّتێا اے مردم گۆن زَهما کُشَگَ بنت، په آس سۆچگَ بنت، بندیگ و لُٹّ و پُل کنگَ بنت.
گیشّتگێن وهدا، پدا دێم په جنوبا درَ کپیت، بله اے گُڈّی رندا پێشیگێن وڑا نبیت،
دوێن بادشاه، په بدنیّتی یکّێن پَرزۆنَگا نندنت و گۆن یکدومیا درۆگَ بندنت بله کامیابَ نبنت چێا که هلاسی، گیشّتگێن وهدا کئیت.
یکّے کئیت و گۆن بازێنێا تان هپتگێا مُهکمێن اَهدے کنت، بله هپتگئے نیاما کُربانیگ و هئیراتان بندَ کنت. پلیتی و بَژّناکیئے بانزلئے سرا بێران کنۆکے کئیت، تان وهدے که هما آکبت که په آییا گیشّێنگ بوتگ، آییئے سرا کپیت.“
گوَشتی: ”بچار، من ترا سرپدَ کنان که گَزبئے گُڈّی وهدا چے بیت. هرچے که تئو دیستگ هلاسیئے گیشّێنتگێن وهدئے بارئوا اِنت.
گڑا آ منی نزّیکّا همۆدا آتک که من اۆشتاتگاَتان. منا تُرسے جانا کپت و دێم په چێر کپتان. آییا منا گوَشت: ”سرپد بئے، او انسانئے چُکّ! شُبێن هلاسیئے وهدئے بارئوا اِنت.“
رَندا، پولُس و آییئے همکار، چه پاپوسئے شهرا بۆجیگا سوار بوت و پَمْپیلیَهئے دَمگا، پِرْگَهئے شهرا آتکنت. چه اۆدا یوهَنّایا آ یله داتنت و اورشَلیما پِر ترّت.
هما که دانا اَنت، چۆ آسمانئے کُبّهئے رُژناییا دْرپشنت و هما که بازێنێا پهرێزکاریئے نێمگا کارنت، اَبد تان اَبد چۆ اِستاران رُژنا بنت.