نون پاد آ، وتی پادانی سرا بۆشت، من پمێشکا په تئو پَدّر بوتگان که ترا وتی شاهد و هِزمتکار گچێن بکنان، تان هرچے که چه من دیستگِت و دێمترا گندئے، په آیان گواهی بدئیئے.
پمێشکا منی دُردانَگان! اَنچُش که شما مُدام پرمانبردار بوتگێت، نه تهنا آ وهدا که من شمئے کرّا اَتان، اَنّون هم که من اۆدا نهآن، اَنگت گێشتر پرمانبردار اێت. گڑا په تُرس و لَرز وتی نجاتئے رُست و رُدۆمئے جُهدا بکنێت.
گڑا، اِشئیا نَبی په دلێری و تمردی چه هُدائے کئولا گوَشیت: ”منا همایان در گێتک که منی شۆهازا نهاتنت، من وتا په همایان پَدّر کرت که منی جُست و پُرسا نهاتنت.“
چه آ پاکی و پَلگاریا ناسَهیگ و ناسَرپد اَتنت که چه هُدائے نێمگا اِنت و وتی جندئے پاکی و پَلگاریئے جۆڑێنگئے جُهدا اَتنت، پمێشکا وتا آ پاکی و پَلگاریئے دستا نداتگِش که چه هُدائے نێمگا اِنت.
نون وتی مردمان دێم په یاپایا رئوان کن و هما شَمونا بلۆٹ و بیار که پِتْرُس هم گوَشنتی. آ، پۆست رَجۆکێن شَمونئے مهمان اِنت که لۆگی تئیابئے نزّیکّا اِنت.‘