36 آ، راها رئوان، یکّ اَنچێن جاگهێا رَستنت که اۆدا آپسَرے هستاَت، کلیتدارا گوَشت: ”بچار، اِدا آپ هستاِنت، پرواه نێست من همِدا پاکشۆدی بکنان؟“
”نون که اے مردمان مئے ڈئولا پاکێن روه رَستگ، کَسے هست که اِشان چه آپئے پاکشۆدیا مکن بکنت؟“
یَهیا هم سالِمئے نزّیکّا، ائینونا، مردمان پاکشۆدی دئیگا اَت. اۆدا آپ باز اَت و مردم په پاکشۆدیا آتکنت.
ایسّایا پَسّئو دات: ”ترا راستێنَ گوَشان، تانکه کَسے چه آپ و روها پێدا مبیت، هُدائے بادشاهیا پاد اێر کرتَ نکنت.
اے هما اِنت که چه آپ و هۆنا آتکگ، بزان ایسّا مَسیه، تهنا چه آپا نه، چه آپ و هۆنا. اے روه اِنت که گواهیَ دنت، چێا که روه راستی اِنت.
وتی گناهانی پشۆمانیاِش زاهر کرت و یَهیایا اُردُنئے کئورا پاکشۆدی داتنت.
من په شمئے گناهانی پشۆمانیا، شمارا گۆن آپا پاکشۆدیَ دئیان، بله هما که چه من و رَند آیگی اِنت، چه من زۆرمندتر اِنت و من آییئے کئوشانی دست گِرگئے لاهک هم نهآن. آ شمارا گۆن پاکێن روه و آسا پاکشۆدیَ دنت.
پیلیپُسا پَسّئو دات: ”اگن تئو په دل و سِتک باوَرمند بوتگئے، پاکشۆدی کرتَ کنئے.“ آییا دَرّاێنت: ”من باوَرَ کنان که ایسّا مَسیه هُدائے چُکّ اِنت.“