28 نون وتی اَرّابهئے تها نِشتگاَت و دێم په وتی مُلکا پِر تَرّان، اِشئیا نبیئے پاکێن کتابا وانگا اَت.
آ وتمانوت ناتِپاک بوت و چه اۆدا شتنت، بله آیانی رئوگا پێسر، پولُسا وتی گُڈّی هبر کرت: ”پاکێن روها چه اِشئیا نبیئے زبانا گۆن شمئے پت و پیرێنان چۆن وشّ و راست گوَشتگ:
اِشئیا نبیئے کتابِش آییئے دستا دات. اَنچُش که آییا پَچ کرت، چمّی په هما بهرا کپت که گوَشیت:
اَنچُش که اے بارئوا اِشئیا نبیئے کتابا نبشته اِنت: گیابانا، کَسے گْوانکَ جنت: ”هُداوندئے راها تئیار و آییئے کِشکا راست و تچک بکنێت.
تئیی پرمان مُدام منی میراس اَنت، منی دلئے شادمانی اَنت.
منا چه وتی تالیم دئیۆکان گێشتر زانت هست چێا که تئیی پرمانانی پِگرا آن.
آ پاد آتک و راه گپت. راها، گوَهتگێن مردے دیستی که هَبَشَهئے مُلکا، ”مَلکه کَنْداکَهئے“ کلیتدار اَت. اے مرد اورشَلیما په زِگر و دْوایا شتگاَت و
هُدائے پاکێن روها گۆن پیلیپُسا گوَشت: ”آییئے نزّیکّا برئو و اَرّابها همراه بئے.“