4 زانا، ڈگار چه بهایا پێسر تئیی جندئیگ نهاَت؟ چه بهایا رَند، زرّ تئیی دستا نهاتنت؟ په چے وتی دلا شئورِت کرت که چُش بکنئے؟ تئو گۆن مردمان نه، گۆن هُدایا درۆگ بست.“
پِتْرُسا گوَشت: ”او هَنّانیا! چێا شئیتان تئیی دلا چۆ پُترت که گۆن هُدائے پاکێن روها درۆگِت بست و چه مِلکئے زرّان بهرے په وت اێر کرت؟
پمێشکا هرکَس که اے سۆجا نزوریت، آ اِنسانێئے ناپرمانیا کنگا نهاِنت، هُدائے ناپرمانیا کنگا اِنت، هما هُدا که شمارا وتی پاکێن روها دنت.
پِتْرُسا گوَشت: ”چیا په هُداوندئے روهئے چَکّاسگا گۆن یکدگرا همدست بوتێت؟ بچار، همایان که تئیی مرد کبر کرت انّون دَروازگئے دپا اَنت و ترا هم ڈنّا برنت.“
اگن کَسے شمئے هبران گۆش بداریت، آ منی هبران هم گۆشَ داریت. هرکَس شمارا ممَنّیت، آ منا هم نمَنّیت و منی نمَنّۆک آییا هم نمَنّیت که منا راهی داتگ.“
هبرے که چه منی زبانا درَ کئیت، تئو چه پێسرا زانئےای، او هُداوند!
آ مردما بچار که چه شِرّ و شۆرا آپُس اِنت و چه پِتنها لاپپُرّ، آ درۆگَ زئیت.
اِسراییلئے هر جنێن و مردێنے که دلا پرمات، آییا په هُداوندا هما ٹێکیَ آورت که دلا گوَشت، په اے سَرجمێن کارا که هُداوندا موسّائے وَسیلها هُکم داتگاَت.
موسّایا گوَشت: ”هُداوند شمارا په ورگا بێگاها گۆشت و سُهبا نگنَ دنت، لاپئے سێرا، چێا که هُداوندا شمئے هما نُرُنڈگ اِشکتگاَنت که شما آییئے سرا کرتگاَنت. ما چے اێن؟ شما مئے سرا نُرُنڈگا نهاێت، هُداوندئے سرا نُرُنڈگا اێت.“
سِلّێن واهگ که لاپپُرَّ بنت، گڑا گناه پێدا بیت، گناه که رُدیت و مزنَ بیت، مرکَ کاریت.
بله بے تئیی رَزایا من هچّ کنگَ نلۆٹان، که تئو هِچّ کار په مجبوری مکنئے، تئیی جندئے واهگ و رَزا گۆن ببیت.