3 پِتْرُسا گوَشت: ”او هَنّانیا! چێا شئیتان تئیی دلا چۆ پُترت که گۆن هُدائے پاکێن روها درۆگِت بست و چه مِلکئے زرّان بهرے په وت اێر کرت؟
گران و سنگین و هُژّار ببێت، چێا که شمئے دژمن، شئیتان، چۆ شێرا گُرّان اِنت و شۆهازا اِنت که کجا شکارے برسیتی تان بدِرّیت و اێری ببارت.
پِتْرُسا گوَشت: ”چیا په هُداوندئے روهئے چَکّاسگا گۆن یکدگرا همدست بوتێت؟ بچار، همایان که تئیی مرد کبر کرت انّون دَروازگئے دپا اَنت و ترا هم ڈنّا برنت.“
اَنچُش که یَهودایا لُنکه دستا کرت، شئیتان آییئے پۆستا پُترت. نون ایسّایا گۆن آییا گوَشت: ”زوتّ کن! هر کارے که ترا کنگی اِنت، بکنی.“
شامئے وهد اَت و شئیتانا چه پێسرا شَمون اِسْکَریوتیئے چُکّ یَهودائے دل پَرماتگاَت که ایسّایا بدْرۆهیت و دُژمنانی دستا بدنت.
گڑا، وتا هُدائے دستا بدئیێت. شئیتانئے دێما مُهر بۆشتێت و آ چه شمئے دێما تچیت.
زانا، ڈگار چه بهایا پێسر تئیی جندئیگ نهاَت؟ چه بهایا رَند، زرّ تئیی دستا نهاتنت؟ په چے وتی دلا شئورِت کرت که چُش بکنئے؟ تئو گۆن مردمان نه، گۆن هُدایا درۆگ بست.“
هَنّانیایا گۆن جنئے سهیگیا زرّانی یکّ بهرے په وت داشت و آ دگه، کاسِدانی دێما اێر کرتنت.
هما وهدا، یَهودا که اِسْکَریوتی نام کپتگاَت و وت چه ایسّائے دوازدهێن مریدان یکّے اَت، شئیتان آییئے پۆستا پُترت.
وهدے کَسے هُدائے بادشاهیئے هبرا اِشکنت، بله سَرکِچَ نئوارت، گڑا شئیتانَ کئیت و هرچے که آییئے دلا کِشَگ بوتگ درَ کنت و بارت. اِش اَت راهئے سرا رِتکگێن تُهمانی مِسالئے مانا.