16 وتمانوتا گوَشتِش: ”گۆن اے مردمان چے بکنێن؟ چێا که اورشَلیمئے سجّهێن جَهمنندَ زاننت اِشانی دستا یکّ اَنچێن مۆجزهے زاهر بوتگ که نمَنّگَ نبیت.
بله اِسْتیپان گۆن اَنچێن روه و زانتێا هبر کنگا اَت که آییئے دێما اۆشتاتِش نکرت.
آ مزنێن رُمب پمێشکا ایسّائے پێشوازیا آتک که اِشکتگاَتِش که ایسّایا اے مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی پێش داشتگ.
چێا که من شمارا اَنچێن هبرانی زانتکاریا دئیان که هچّ دژمنے شمئے دێما مهاۆشتیت و شمئے هبران پرۆشت مکنت.
آ وهدا یکّ نامدارێن بندیگے جێلا اَت که نامی باراباس اَت.
پدا پاچن سکّ زۆراوَر بوت بله اَنچۆ که وتی زۆراوریئے بُرزادیان سر بوت، مزنێن کانٹی پرُشت و آییئے جاگها چار دگه اجبێن کانٹ رُست که دێمِش آسمانئے چارێن گواتانی نێمگا اَت.
من که شَرّیا پِگر کرت گڑا دیستُن تَه یکّ پاچنے چه رۆنندی نێمگا پێداک اِنت که پوره سجّهێن زمینی گپتگ بله پادی زمینا نلگّگا اَنت و چمّانی نیاما اجبێن کانٹے پِر اِنتی.
گوَشتِش: ’مارا هچکَسا کار نداتگ.‘ باگئے هُدابُندا گوَشت: ’شما هم برئوێت و باگا کار کنێت.‘