12 چه آییا اَبێد دگه رَکّێنۆکے نێست، چێا که آسمانئے چێرا، ایسّائے ناما اَبێد، مردمان دگه نامے دئیگ نبوتگ که گۆن آییا ما رَکّت بکنێن.“
ایسّایا گوَشت: ”راه من آن، راستی من آن و زند بَکشۆک هم من آن. کَسّ پتئے کِرّا سر بوتَ نکنت، اگن منی راها مرئوت.
آ کَس که چُکّئے سرا ایمانَ کاریت، اَبدمانێن زِندئے واهندَ بیت، بله آ که چُکّا نمَنّیت، زِندئے واهندَ نبیت و هُدائے کَهر و گزب آییئے سرا کپیت.
آییئے نامئے سرا، تئوبه و گناهانی پهِلّی باید په سجّهێن کئومان جار جنَگ ببیت. اے کارئے بُنگێج چه اورشَلیما بیت.
آ، مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و آییئے ناما ایسّا بکن، چێا که آ وتی کئوما چه آیانی گناهانَ رَکّێنیت.“
اگن کسێئے نام ”زِندئے کتابئے“ تها نبشته نهاَت، آ، آسئے گوَرما دئور دئیگ بوت.
تئیی نامئے یاتا نَسلانی نَسل زندگَ داران، پمێشکا سجّهێن کئوم ترا اَبد تان اَبدَ نازێننت.
آ رۆچان، آسمانئے چێرا هر مُلک و هر کئومئے هُدادۆستێن یَهودی، اورشَلیما جَهمنند اَتنت.
آپ زمینئے سربُرا سکّ چِست بوت و سجّهێن آسمانئے چێرئے درُستیگێن بُرزێن کۆه زێراپ بوتنت.
او براتان، او اِبراهێمئے نَسل و پَدرێچ و درکئومێن هُداتُرسان! اے رَکّێنگئے کُلئو و پئیگام، په ماشما رئوان دئیگ بوتگ.