14 بله شما آ ’پاک و نێکێن‘ نمَنِّت و آییئے جاها په یکّ هۆنیگێا آزاتی لۆٹت.
”او ایسّا ناسِری! ترا گۆن ما چِه کار اِنت؟ آتکگئے که مارا گار و تباه بکنئے؟ منَ زانان تئو کئے ائے، تئو هُدائے گچێن کرتگێن هما پاکێن ائے.“
کجام پئیگمبر شمئے پت و پیرێنان آزار نداتگ؟ شمئے پت و پیرێنان تنتنا هما پئیگمبر هم کُشتنت که آیان آ ’پاک و نێکێنئے‘ آیگئے پێشگۆیی کرتگاَت. نون شما آییئے جندئے دْرۆهۆک و هۆنیگ اێت.
مَسیها هم یکّ برے په مئے گناهان سکّی سگّت، بزان آ ”نێک و پاکا“ په گُنهکاران وتی جان نَدر کرت تان مارا په هُدایا سر بکنت. مَسیه جسمی کُشگ بوت بله روها زندگ کرت.
په راستی، همے شهرا هیرودیس، پُنتیوس پیلاتوس، آ دگه درکئومێن مردم و بنی اِسراییلئے سجّهێن کئوم و کَبیله همدست بوتنت و تئیی پاکێن هِزمتکار ایسّائے هلاپا پاد آتکنت، هما ایسّا که تئو گۆن رۆگن پِر مُشگا په بادشاهیا گچێن کرتگاَت.
شما تچک و پهرێزکارێن مردم مئیاریگ کرتگ و کُشتگاَنت. آ شمئے هلاپا نهاۆشتاتگاَنت.
گڑا هنّانیایا گۆن من گوَشت: ’مئے پت و پیرُکانی هُدایا ترا گچێن کرتگ تان آییئے رَزایا بزانئے، آییئے ”پاک و نێکێنا“ بگندئے و آییئے تئوارا چه آییئے جندئے دپا بِشکنئے.
په پیلادِلپیائے کِلیسائے پرێشتگا نبشته کن: اے هبر هماییئیگ اَنت که پاک و راست اِنت، هماییئیگ که داوودئے کلیتی دستا اِنت. آ چیزّا که آ پَچ بکنت، کَسّی بند کرتَ نکنت و آ چیزّا که آ بند بکنت، کَسّی پَچ کرتَ نکنت. آ چُشَ گوَشیت:
او منی دُردانگێن چُکّان! اے چیزّان په شما نبیسان که شما گناه مکنێت، بله اگن کَسێا گناهے کرت، دێمپانے هست که پتئے کِرّا په مئے رَکّێنگا هبرَ کنت، هما پاک و آدلێن ایسّا مَسیه.
چێا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و وتی هما پاکێنا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے.
اے ڈئولا، آییا هما مرد که په آشۆپ پاد کنگ و هۆنئے بُهتاما بندیگ اَت و مردمان آییئے یله دئیگَ لۆٹت، آزات کرت و آیانی واهگئے سرا، په ایسّائے کۆشا هُکم دات.
پرێشتگا پَسّئو دات: ”هُدائے پاکێن روه تئیی سرا اێرَ کئیت و بُرزێن اَرشئے هُدائے زۆر و کدرت تئیی سرا ساهێلَ بیت. پمێشکا آ، پاک و هُدائے چُکّ زانگَ بیت.
بله دینی پێشوایان مردم شۆرێنت و آشُپێنتنت تان چه پیلاتوسا ایسّائے بدلا، باراباسئے آزاتیا بلۆٹنت.
بندیگانی تها باراباس نامێن مردے هستاَت. گۆن هما آشۆپیان گِرگ بوتگاَت که شۆرشے وهدا هۆن و کۆشِش کرتگاَت.
چیا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و وتی دۆستدارا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے.
بله مزنێن دینی پێشوا و کئومئے کماشان مردمانی مُچّی سکّ شۆرێنت و آشُپێنت که ایسّائے مَرک و باراباسئے آزاتیا بلۆٹنت.
اِنسانی پهرێزکاریئے نِزۆریا زاهرَ کنت، چێا که من پتئے کِرّا رئوان و شما دگه بَرے منا نگندێت؛
آیان کوکّار کرت و پسّئو دات: ”نه، آییا نلۆٹێن! بَرَبّاسا آزات کن!“ بَرَبّاس یاگیے اَت.
”ما هُکم نکرتگاَت دگه برے په اے ناما مردمان درس و سَبکّ مدئیێت؟ بله شما اورشَلیمئے سَرجمێن شهر گۆن وتی تالیمان پُرّ کرتگ. لۆٹێت آ مردئے هۆنا مئے گردنا بلَڈّێت؟“
هرچُنت آیان په ایسّائے کُشگا هچّ سئوَب و دَلیلے ندیست، بله چه پیلاتوسا لۆٹتِش که آییا بکۆشارێنیت.