7 گڑا، په بَه مانگی و هئیرانی گوَشتِش: ”بارێن، اے که هبر کنگا اَنت جَلیلی نهاَنت؟
گڑا په هئیرانی چه یکدومیا جُستِش کرت: ”اے کار و هبرانی مانا چے اِنت؟“
آیان گوَشت: ”او جَلیلی واجهان! شما چێا اِدا اۆشتاتگ و آسمانئے نێمگا چارگا اێت؟ ایسّا چه شمئے نیاما چست کنگ و آسمانا برگ بوتگ، بله اَنچُش که شما رئوگا دیستگ، همے ڈئولا یکّ رۆچے پدا چه آسمانا پِرَ ترّیت و کئیت.“
آییئے پَسّئوا گوَشتِش: ”تئو هم چه جَلیلئے مردمان ائے؟ وت پَٹّ و پۆل کن و بچار، هچّ نبیے چه جَلیلا چِستَ نبیت.“
زانتِش اے هما اِنت که پێسرا، پرستشگاهئے ”زێبا“ نامێن دروازگئے دپا په پِنڈگا نِشتگاَت. نون چه اے کارا که گۆن آییا بوتگاَت مردم هئیران و هَبَکّه منتنت.
گڑا مرد سجّهێنانی دێما پاد آتک، وتی نِپادی زرتنت و ڈنّا شت. سجّهێن مردم هئیران بوتنت، هُدااِش ستا کرت و ساڑات و گوَشتِش: ”ما چُشێن کار هچبر ندیستگاَت.“
مردمان په هئیرانی وتمانوتا گوَشت: ”اے چۆنێن هبرے؟ گوَشئے نۆکێن تالیمے، گۆن چُشێن واک و اِهتیارے که جِنّان هم هُکمَ دنت و جِنّ هم آییئے هبرا مَنّنت.“
دمانێا رَند، اۆدا اۆشتاتگێن مردم پِتْرُسئے کِرّا آتکنت و گوَشتِش: ”اَلّما تئو چه همایان ائے، چه تئیی گالوارا اَنچُش جاهَ کئیت.“
مُچّیئے مردمان پَسّئو دات: ”اے هما نبی اِنت، ایسّا که جَلیلئے شهر ناسِرَهئے نندۆکے.“
وهدے ایسّایا اے هبر اِشکت، هئیران بوت و گۆن وتی همراهان گوَشتی: ”شمارا راستێنَ گوَشان که اِسراییلیانی نیاما هم من چُشێن مُهرێن سِتک و باور ندیستگ.
گڑا چِه پئیما ما سجّهێن، چه آیانی دپا وتی ماتی زبانا اِشکنگا اێن!؟