37 وهدے مردمان اے هبر اِشکتنت، باز دل پَدَرد بوتنت و گۆن پِتْرُس و آ دگه کاسِدان گوَشتِش: ”او براتان! ما چۆن بکنێن؟“
مردمان جُست کرت: ”گڑا ما چے بکنێن؟“
جُستُن کرت: ’او هُداوند! من چے بکنان؟‘ هُداوندا منا پَسّئو دات: ’پاد آ، دَمِشْکئے شهرا برئو، هما سجّهێن کار که ترا کنگی اَنت، اۆدا ترا گوَشگَ بنت.‘
سپاهیگان هم چه آییا جُست گپت: ”ما چے بکنێن؟“ پَسّئوی دات: ”په زۆر چه کَسێا زَرّ مگرێت و کَسێئے سرا درۆگێن تُهمت مجنێت. وتی مُزّئے سرا گُزران بکنێت.“
سُنگی و مالیاتگیر هم په پاکشۆدیا یَهیائے کِرّا آتکنت. جُستِش کرت: ”او استاد! ما چے بکنێن؟“
گۆن اے هبرئے اِشکُنگا، ائولا کماش یکّ یکّا در آتک و شتنت و رَندا اے دگه مردم. نون بسّ ایسّا و هما اۆشتاتگێن جنێن پَشت کپتنت.
یکّ وهدے من چه شَریَتا ڈنّ زِندَ گوازێنت، بله اَنچُش که شَریَتئے هُکم آتک، گناه زِندگ بوت و من مُرتان.
گۆن اِسْتیپانئے هبرانی اِشکنگا، آ سکّ زهر گپتنت و په آییا دنتان گَدرۆشگا لگّتنت.
گۆن اے هبرانی اِشکنگا، دیوانئے باسک اَنچُش زهر گپتنت که په آیانی کُشگا پاد آتکنت.
گوَشتی: ”او براتان! هُدائے پاکێن کتابئے تها، هرچے که پاکێن روها ایسّائے دَزگیر کنۆکانی رهشۆن، یَهودائے بارئوا چه داوودئے زبانا پێشگۆیی کرتگاَت، اَلّما پوره و سَرجم بئیگی اَت.
آ وهدا که منی اَرواه زَهر و تَهل اَت و دل رێش،