28 تئو منا زِندئے راه سۆج داتگاَنت و وتی پهناتا منا چه شادمانیا سررێچَ کنئے.‘
تئو منا زِندئے راها سۆجَ دئیئے و وتی بارگاها منا چه شادمانیا سررێچَ کنئے. تئیی راستێن کَشا، وشّی اَبدمان اِنت.
او منی اَرواه! چیا گیمّرتگئے؟ چیا منی دل و درونا پرێشان ائے؟ اۆست و اُمێت هُدائے سرا بکن، چیا که نۆکسرا هماییا نازێنان، وتی رَکّێنۆک و
او هُداوند! راها منا پێش دار و وتی کِشکا منا تالیم دئے.
په راستی اَبدمانێن برکت بَکشاتگ و وتی بگلا گَل و شادانِت کرتگ.
بله من په پهرێزکاری تئیی دێما گندان، آگاه که بان، چه تئیی گِندگا سێرَ بان.
آییا چه تئو زِند لۆٹت و تئو بَکشات، رۆچانی دْراجی، اَبد تان اَبد.
ایسّایا گوَشت: ”راه من آن، راستی من آن و زند بَکشۆک هم من آن. کَسّ پتئے کِرّا سر بوتَ نکنت، اگن منی راها مرئوت.
چێا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و وتی هما پاکێنا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے.
او براتان! من په دلجمی شمارا گوَشان که مئے بُنپیرُک داوود مُرت، کبر و کَپن بوت و آییئے کبر تان مرۆچی مئے گوَرا هستاِنت.