شما بازێن وهدے هما کارانی سرا گوازێنتگ که هُداناباورێن مردمان دۆستَ بنت، چۆ که بدکاری، هئوا و هئوَسّ، هنۆش و بێساری، شرابواریئے مَهپل، ائیش و نۆش و اے گَندگێن بُتپَرستی.
وهدے شهرئے سئیل و سئوادا در کپتان، بازێن بُت و کُربانجاهُن دیستنت، آیانی تها یکّ اَنچێن کُربانجاهے هم دیستُن که اۆدا نبشتگاَت: ’په هما هُدایا که زانگ نبوتگ.‘ هما هُدا که شما آییا اَنگتَ نزانێت بله آییا پرستشَ کنێت، من هما هُدائے بارئوا گۆن شما تْرانَ کنان.
اے هبرانی اِشکنگا رَند، آ بێتئوار بوتنت، هُدااِش ستا و سنا کرت و گوَشتِش: ”راست اِنت که هُدایا درکئوم هم، پشۆمانیئے مۆه داتگاَنت که چه وتی گناهان تئوبه بکننت و اَبدمانێن زِندا برسنت.“