7 چێا که آ په هما نامئیگی سر گپتگاَنت و چه ناباوران کُمکّے نگپتگِش.
مُهر اۆشتاتگئے و گۆن سبر و اۆپارے هر چیزِّت په منی ناما سگِّتگ و دمِت نبُرتگ.
من آییا سهیگَ کنان که په منی ناما آییا چینچُک آزار سَگّگی اِنت.“
هما باوَرمند که شِنگ و شانگ بوتگاَتنت، هر جاه که سَرِشَ کپت، ایسّائے وشّێن مِستاگِشَ رَسێنت.
کاسِد، گَل و شادهی کنان، چه دیوانئے دێما در کپتنت، چێا که آیان اے لاهکی رَستگاَت په ایسّائے ناما بےاِزّتی بگندنت.
په منی نامئیگی گۆن شما اے ڈئولا کننت، چێا که منی دێم دئیۆکا نزاننت.
منا چه کَسێا هچّ چیزّێئے تَماه و لالِچ نبوتگ، نه سُهر و تنگئوئے، نه نُگره و زَرّئے و نه گُد و پۆشاکئے.
من شمارا دروَر و نمونه پێش کرتگ که شما هم منی ڈئولا وتی دستان کار ببندێت و کار بکنێت و وار و بَزّگان کُمکّ بدئیێت. شما چه هُداوندێن ایسّائے اے هبران بێتْرانگ مبێت و مشمۆشێت که آییا گوَشت: ’چه زورگا، دئیگ بَهتاورتر اِنت.‘“
پمێشکا هُدایا آ، سَرپراز کرت و اَنچێن نامے آییارا دات که چه هر ناما بُرزتر اِنت،
گڑا ما باید اِنت چُشێن مردمان مَدت بکنێن، تان ما په راستیئے دێما برگا همکار ببێن.