14 آسِنکارێن سِکندَرا گۆن من بازێن بَدیے کرتگ. هُداوند آییئے کرتگێن کارانی سزایا آییا دنت.
چه اِشان یکّے هیمِناووس اِنت و یکّے سِکندَر که من چه کلیسایا کَشّتگ و یَککِرّ کرتگاَنت که اِبرت بگرَنت و کُپر مکننت.
هُدا آدِل اِنت، آ مردم که په شما جنجالَ سازنت، هُدا وت آیانی زندا جنجال پێدا کنت و
کرتگێن کارانی مُزّااِش بدئے، همسَنگ گۆن آیانی بدێن کاران، دستئے کرتگێنانی مُزّااِش بدئے، آیانی کارانی کَدّا.
هرچے که آییا کرتگ گۆن آییا هما پئیما بکنێت و دو سری بدئیێتی، هما پیاله که آییا اێر رێتکگ، چه هما پیالها په آییا دو سری اێر رێچێت.
او دۆستێن دُردانگان! هچبر بێرگیری مکنێت، کَهرا په هُدایا بِلّێت. چێا که نِبشته اِنت: ”هُداوندَ گوَشیت: ’بێرئے گِرگ منی کار اِنت، سِزا دئیۆک من آن.‘“
مِهر و رَهم هم تئییگ اِنت، او هُداوند! تئو هرکَسا آییئے کرتگێن کارانی هسابا، مُزَّ دئیئے.
آییئے سرا شادهی کنێت، او آسمانان! شادهی کنێت، او هُدائے پَلگارتگێن مردمان، او کاسِد و پئیگمبران! چێا که هُدایا اِشیئے دادرسی هما پئیما کرتگ که اِشیا گۆن شما کرتگ.
زار زارا گرێوگ و گوَشگا اَتنت: ”او پاک و راستێن هُداوند! تان کدێن دادرسیَ نکنئے و مئے هۆنئے بێرا چه زمینئے سرا نِشتگێنانَ نگرئے؟“
اگن کَسے براتے بگندیت اَنچێن گناهے کنگا اِنت که مَرکئے سئوَبَ نبیت، دْوا بکنت و هُدا آییا زِندَ بَکشیت. اِشیا هما کَسئے بارئوا گوَشان که گناهی مَرکئے سئوَبَ نبیت. گناهے هستاِنت که مَرکئے سئوَبَ بیت، منَ نگوَشان که کَسے په چُشێن گناهێئے بَکشگا دْوا بکنت.
هُدا هرکَسئے مُزّا آییئے کرتگێن کارانی هسابا دنت.
تئو هم وتا چه آییا دور بدار، چێا که مئے پئیگامئے سکّ هلاپ اَت.