بَهتاور هما اِنت که وتی آزمائِش و چَکّاسان مُهرَ اۆشتیت. پرچا که وهدے آ چه چَکّاسان سربلندَ بیت، زِندمانئے هما تاج آییا رسیت که هُدایا په وتی دۆست دارۆکان واده کرتگ.
گڑا مئے هُداوندئے بارئوا شاهدی دئیگا لَجّ مکن. منی هالتئے سرا هم شرمندگ مبئے که من په هُداوندئیگی بندیگ آن. من په وشّێن مِستاگا اے سکّی و سۆریان که برداشت کنگا آن، تئواِش هم گۆن هُدائے بَکشاتگێن زۆرا برداشت کن.
گڑا هُدائے گچێن کرتگێنانی هاترا من هر چیزَّ سگّان که آیان هم نجات برسیت. اے نجات و اِشیئے ابدمانێن شان و شئوکت ایسّا مَسیهئے سرا ایمان آرگئے برکتا رسیت.
تیموتاووس، منی چُکّ! من ترا اے هُکما، هما پێشگۆییانی بُنیادا دئیان که یک رندے تئیی بارئوا کنگ بوتگاَنت تانکه تئو آیانی تْرانگا بکپئے و اے نێکێن جُهدا کُرت بکنئے و
هما آزار و سکّی و سۆریانی بارئوا هم زانئے که اَنتاکیَه و اِکۆنیَه و لِستْرَهئے شهران منی سرا کپتنت. من اے آزار سَگّتنت و هُداوندا منا چه اے سجّهێنان نِجات دات.