ما شمارا دلبڈّی و دلجمی دات و دزبندی کرت که اَنچێن زندے بگوازێنێت که هُدائے لاهک ببیت، هما هُدا که شمارا تئوارَ کنت که دێم په منی بادشاهی و شان و شئوکتا بیاێت.
نون هُدا، که سجّهێن رهمتانی مالک اِنت و شمارا چه مَسیهئے راها دێم په هما اَبدمانێن شئوکتا گْوانکی جتگ، شمئے کمّێن سکّی و سۆرێئے سگّگا رند، شمارا نۆکسرا توانَ دنت، مُهر و مُهکمَ کنت و پایداری و زۆرَ بَکشیت.
چێا که مئے وشّێن مِستاگ هُشکێن گپّے نهاَت که شمارا سر بوت، زۆر و واک و پاکێن روهی هم گۆن اَت و مُهکمێن سِتکے هم مان اَتی. شما زانێت که ما گۆن شما چۆن اَتێن و ما په شما چے کرت.
نون اگن ما هُدائے چُکّ اێن، گڑا میراس هم برێن، چه هُدایا میراسَ برێن و گۆن مَسیها هممیراس اێن. چێا که اگن ما په راستی آییئے سکّی و سۆریان همراه ببێن، گڑا آییئے شان و شئوکتا هم شریکدارَ بێن.
نون هُدایا ستا و سنا بات، که چه منی اے وشّێن مِستاگ و ایسّا مَسیهئے کُلئوئے جار جنَگئے برکتا، شمارا برجاه داشتَ کنت. اے مِستاگئے راز، کَرنانی کَرن چێر و بێتئوار اَت،
او پت! منَ لۆٹان که هما مردم که تئو منا داتگاَنت، همۆدا گۆن من یکجاه ببنت که من آن تانکه هما شئوکتا بگندنت که تئو منا داتگ، چێا که چه جهانئے جۆڑ بئیگا پێسر هم تئو منا دۆست داشتگ.
آییا گۆن وتی هُدایی واک و کدرتا، مارا هر زلوریێن چیزّ په اَنچێن زِندێا داتگ که هُدایا پسند اِنت. اے چیزّ مارا چه هماییئے پَجّاه آرگا رَستگ که گۆن وتی نێکی و شان و شئوکتا مارا گْوانکی جتگ.