15 وتی وسا جُهدَ کنان که منی مرکا رند هم، هر وهدا اے چیزّانی هئیالا بکپێت.
او هُدا! نون که پیر آن و مود اسپێت اَنت، منا یله مکن، تان نۆکێن پدرێچئے نیاما تئیی زۆرئے جارا بجنان و سجّهێن آیۆکێن نسلان چه تئیی واک و توانا سهیگ بکنان.
پمێشکا من هروهد شمارا اے هبرانی تَهتال و هئیالا پِرّێنان، بِلّ تُرے شما اے هبران وتَ زانێت و اے راستیئے سرا مُهر اۆشتاتگێت که شمارا رَستگ.
هرچے که من بازێن شاهدێئے دێما گوشتگ و تئو اِشکُتگ، اے تالیمان اَنچێن پُراِهتبارێن مردمانی سپرده بکن که دگران تالیم دات بکننت.
آ دوێن گۆن مزنێن شان و شئوکتێا زاهر بوتنت و ایسّائے مَرکئے بارئوا هبر کنگا اَتنت که اَلّما اورشَلیما بئیگی اَت.
وهدے گۆن وتی دئینکارا هَکدیوانا رئوئے، جُهد کن راها گۆن آییا په سُهل و سَلاه برسئے. چُش مبیت که ترا کازیئے کِرّا ببارت و آ ترا سپاهیگئے دستا بدنت و سپاهیگ ترا بَندیجاها ببارت و جێل بکنت.
شمارا یات نهاِنت که وهدے شمئے کِرّا اَتان، من شمارا اے هال داتنت؟