14 چێا که زانان کمّێن وهدێا رند اے تَمبوا رُکستَ کنان. هُداوندێن ایسّا مَسیها منا چه اے هبرا سهیگ کرتگ.
نون گپّ اِش اِنت که منی هۆن وَه چۆناها رێچگی کربانیگێئے پئیما رێچَگ بئیَگا اِنت و منی رئوگئے وهد آتکگ.
نونَ زانان، من که هُدائے بادشاهیئے وشّێن مِستاگ په شما آورتگ و رسێنتگ، چه شما هچکَس پدا منا نگندیت.
شَمونپِتْرُسا گوَشت: ”او هُداوند! کجا رئوئے؟“ ایسّایا پَسّئو دات: ”اَنچێن جاهے رئوان که تئو انّون گۆن من آتکَ نکنئے. بله رَندترا کائے.“
تانکه من وتی جسم و جانئے اے تَمبوا آن، منی هئیالا شرتر همِش اِنت که اے چیزّان شمئے یاتا بیاران و تَهتال بدئیان،