8 هۆش و سار بێت که مئے کارئے بَر و سَمرا برباد و زئوال مکنێت، سررێچێن مُزّے په وت بکَٹّێت.
من زوتّ پێداک آن. هرچے که ترا هست، مُهرِش بدار تانکه کَسّ تئیی تاجا پَچ مگیپت.
هُژّار بێت! شمارا هَکدیوانانی دێما پێشَ کننت، کَنیسَهانی تها جننت و په منیگی، هاکم و بادشاهانی دێما اۆشتارێننت. گڑا شمارا شَرّێن مۆهے رسیت که په من گواهی بدئیێت.
شما اینچک سکّی و سۆری مُپت و ناهودَگا کَشِّتگ؟ منا باورَ نکنت.
رُنۆک وتی مُزّا گیپت و په اَبدمانێن زِندا بَر و سَمرے مُچَّ کنت تانکه کِشۆک و رُنۆک هۆریگا گَل و شادان ببنت.
منا په شما ترسیت، که بلکێن من شمئے سرا مُپت و ناهودگێن جُهدے کرتگ.
ایسّایا گوَشت: ”هُژّار بێت، کَسے شمارا گُمراه مکنت. چێا که بازێنے په منی ناما کئیت و گوَشیت: ’من هما آن‘ و ’وهد آتکگ و نزّیکّ اِنت،‘ بله شما آیانی هبرا گۆن مکپێت.
بله بیاێت هما چیزّان مُهر بدارێن که ماشُما تان اے وهدی دستا آورتگاَنت.
نون شَرّ هۆش و سار کنێت، چێا که اے سجّهێن جاورانی بئیگا پێسر من شمارا هال داتگ.
ایسّایا پَسّئو داتنت: ”هُژّار بێت کَسے شمارا گُمراه مکنت.
هما که دانا اَنت، چۆ آسمانئے کُبّهئے رُژناییا دْرپشنت و هما که بازێنێا پهرێزکاریئے نێمگا کارنت، اَبد تان اَبد چۆ اِستاران رُژنا بنت.
بادشاها گوَشت: ’من ترا وتی مُلکئے پنچ شهرئے هاکمیا دئیان.‘