21 لهتێنا اے تالیمانی رندگیری کرت و ایمانئے راهِش یله دات. هُدائے رهمت شمئے سجّهێنانی سرا ساهێل بات.
که راستیئے راهِش یله داتگ. آ گوَشنت که مُردگ وَه چۆناها چه کَبران پاد آتکگ و زندگ بوتگاَنت، و اے پئیما لهتێنئے ایمانا تَباهَ کننت.
وتی ایمان و پاکێن زمیرا برجاه داشت بکنئے. لهتێن مردما وتی زمیرئے تئوار گۆش نداشتگ و وتی ایمانِش زئوال کرتگ.
اے سجّهێن مردم که منی کرّا اَنت، ترا سلامَ کننت. هما باوَرمند که مارا دۆستَ دارنت، آیان سلام کن. هُدائے رهمت شمئے سجّهێنانی سرا ساهێل بات.
هُداوند گۆن تئو گۆن بات. شمارا رهمت سر بات.
چێا که زَردۆستی هر وڑێن بدێن کارانی ریشّگ و ونڈال اِنت. لهتێن که په زرّا هُدۆناک اِنت، ایمانئے راهِش یله داتگ و گَم و رَنجان کپتگاَنت.
لهتێن اُستادا اے چیزّ یله کرتگاَنت و گُمراه بوتگاَنت و بێماناێن گپّانی تها مان گیشّتگاَنت.
گایوس که منا و کلیسائے سجّهێن مردمی وتی مهمانداریئے ساهگا داشتگاَنت شمارا سلام و درۆتَ گوَشیت. اے شهرئے هزانگئے کِلیتدار اِراستوس و مئے برات کْوارتوس شمارا سلامَ گوَشنت.
سُهل و اێمنیئے هُدا، همے زوتّان شئیتانا شمئے پادانی چێرا هورتَ کنت. مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے رهمت شمئے همراه بات.
په رومئے هما سجّهێن مردمان که هُدایا دۆست اَنت و گْوانک جنَگ بوتگاَنت که پاک و پَلگار ببنت. چه مئے هُداێن پت و هُداوندێن ایسّا مَسیها په شما رهمت و اێمنی سر بات.
مارا آزمائِش و چَکّاسا دئور مدئے و چه شئیتانا برَکّێن.‘