1 هما مردم که گُلامیئے جُگئے چێرا اَنت، باید اِنت بزاننت که آیانی واجه سرجمێن شرپئے لاهک اَنت. اے پئیما هُدائے نام و ایمانئے تالیم بُهتام جنگَ نبنت.
چۆن داشتِش ببیت و پاک و پارسا ببنت، چۆن وتی لۆگئے کاران دلگۆش ببنت، چۆن مهربان و وتی لۆگواجهانی پرمانبردار ببنت تانکه کسّ هُدائے هبر بُهتام جنَگ مبیت.
هما پئیما که نِبشته اِنت: ”شمئے سئوَبا دَرکئوم هُدائے ناما بےاِزّتَ کننت.“
بله اے کارا گۆن نرمی و په سنگینی بکنێت. وتی جَبین و وجدانا پاک و ساپ بدارێت، تانکه شمارا بد و رَد گوَشگئے وهدا، آ مردم گۆن شمئے نێکێن مَسیهی کِردارئے گِندگا چه وتی زاه و زَکَتان پَشَل و شرمندگ ببنت.
ناباورانی نیاما پاک و پَلگارێن زِند بگوازێنێت. بِلّ تُرے آ، شمارا بُهتامَ جننت و گوَشنت که شما رَدێن کار کنگا اێت، بله گۆن شمئے نێکێن کارانی گِندگا، هُدائے آیگئے رۆچا هُدایا شرپ و اِزّت بدئینت.
مَسیها مارا آزات کرت که ما آزات ببێن. گڑا مُهر بۆشتێت، وتارا پدا گُلامیئے جُگئے چێرا رئوَگا مئیلێت.
نون شما چێا مریدانی گردنا گرانێن جُگے بندێت و هُدایا چَکّاسیت؟ اے بارا، نه ما زرتَ کنێن و نه مئے پیرێنان زرت کرتگ.
آیان پَسّئو دات: ”ما پئوجی اَپسر کُرنیلیوسئے کاسِد اێن. آ پهرێزکار و هُداتُرسێن مردمے و سجّهێن یَهودی آییئے وشنامی و بۆهێریئے مَنّۆگر اَنت. هُدائے یکّ پاکێن پرێشتگێا گۆن آییا گوَشتگ که په تئیی هبرانی گۆش دارگا ترا وتی لۆگا بلۆٹیت.“
وهدے پرێشتگا وتی هبر کرتنت و شت، کُرنیلیوسا وتی دو کاردار و یکّ پهرێزکارێن سپاهیگے که آییئے هِزمتا اَت، لۆٹتنت،
ایسّایا گۆن وتی مریدان گوَشت: ”نبیت که مردم رَد مجنت و ٹَگل مئوارت، بله اَپسۆز په هما کَسا که دگران دێم په گناها ببارت.
چێا که منی جُگ آسان و منی بار سُبکّ اِنت.“
گڑا په کَسانێن جنۆزامان منی شئور و سَلاه همِش اِنت که آ سور و آرۆس بکننت، چُکّ بیارنت و وتی لۆگانی هئیالداریا بکننت که دژمن آیان بُهتام جت مکنت.
گڑا اۆدا شما چۆنێن چیزّێئے چارگا شتگێت؟ پئیگمبرێئے چارگا؟ هئو، شمارا گوَشان که یَهیا چه پئیگمبرێا هم مستر اِنت.
گوَشتی: ”هُداوندا سَتا بات، منی واجه اِبراهێمئے هُدایا که گۆن منی واجها وتی مِهر و وپاداریای برجاه داشتگ و دێم په منی واجهئے سیادانی لۆگئے اے سپرا منی رهشۆن بوتگ.“
آییا دْوا کرت و گوَشت: ”او هُداوند! منی واجهێن اِبراهێمئے هُدا! مرۆچی منا سۆبێن کن و منی واجهێن اِبراهێمئے سرا مِهربان بئے.
اِبراهێمئے لۆگا کوَهنێن هِزمتکارے هستاَت که آییئے سجّهێن کار و بارانی سرۆک اَت. اِبراهێما گۆن آییا گوَشت: ”وتی دستا منی زانئے چێرا اێر کن.
گڑا هُداوندئے پرێشتگا گوَشت: ”وتی بانُکئے کِرّا واترّ کن و وتا هماییئے دستا دئے.“