15 لهتێن وَه چه پێسرا شئیتانئے نێمگا ترّتگ و آییئے رندگیریا کنگا اِنت.
بازێنے اِشانی بدکاریانی رَندگیریا کنت و راستیئے راه، اے استادانی سئوَبا کَلاگ گِرگ و بێهُرمت کنگَ بیت.
آ چه ما در آتکنت، بله چۆناها چه ما نهاتنت، اگن چه ما بوتێننت، گۆن ما منتنت. بله آیانی رئوگا شَرّ پێش داشت چه آیان یکّے هم چه ما نهاَت.
چێا که دێماسا وتی دُنیادۆستیئے سئوَبا منا یله کرتگ و تِسالونیکیئے شهرا شتگ. کْریسْکیس گَلاتیَها شتگ و تیتوس دَلماتیَها.
چه اِشان یکّے هیمِناووس اِنت و یکّے سِکندَر که من چه کلیسایا کَشّتگ و یَککِرّ کرتگاَنت که اِبرت بگرَنت و کُپر مکننت.
بلاهێن اژدیا در کنگ بوت، هما کوَهنێن مار، که اِبلیس و شئیتان گوَشگَ بیت و سجّهێن دنیایا گُمراه کنگا اِنت. آ گۆن وتی پرێشتگان زمینا دئور دئیگ بوت.
وتی سجّهێن کاگدانی تها همے بارئوا نبیسیت. آ کاگدانی لهتێن هبرانی زانگ و در برَگ گران اِنت و ناسرپد و نِزۆرێن مردم آ نبشتهان وتی تَبا چَهرَ دئینت و په رَدی مانا کننت، بله اے مردم وت زئوالَ بنت. گۆن پاکێن کتابئے آ دگه نِبشتهان هم همے کارا کننت.
که راستیئے راهِش یله داتگ. آ گوَشنت که مُردگ وَه چۆناها چه کَبران پاد آتکگ و زندگ بوتگاَنت، و اے پئیما لهتێنئے ایمانا تَباهَ کننت.
تئو زانئے که آسیائے دَمگئے سجّهێن مردمان منا یله داتگ، پیگێلوس و هِرموگێنِس هم آ رُمبا گۆن اَنت.
گڑا ایسّایا گوَشت: ”او شئیتان! چه منی دێما گُم بئے! پاکێن کتابا نبیسگ بوتگ: وتی هُداوندێن هُدایا پرستش بکن و تهنا هماییئے هِزمتا بکن.“