3 هما وهدا که مردمَ گوَشنت ”اَمن و امان اِنت“، آیانی سرا اَناگت تباهیے کئیت، انچۆ که لاپپُرّێن جنێنێئے چِلّگی درد اناگتَ کایَنت، و آ تَتکَ نکننت.
اِشانی سزا اِشَ بیت که اَبدی تَباهیے اِشانی چَکّا کپیت و هما رۆچا چه هُداوندئے بارگاها و چه آییئے زۆرئے شان و شئوکتا زِبهرَ بنت
هُدا تنتنا چه هما پرێشتگان سر نگوَست که گناهِش کرت. دۆزهئے تهارترێن تهارۆکیا بند و زمزیلی کرتنت تان دادرَسیئے رۆچ برسیت.
’او مَلنڈ و مسکرا کنۆکان! بچارێت، هئیران و هَبَکّه ببێت، گار و زئوال ببێت، چێا که من شمئے دئور و باریگا اَنچێن کارے کنگا آن که تُرے شمارا بگوَشنت هم، شما هچبر باوَرَ نکنێت.‘“
لرزگِش دلا کپت، دردے ترندێن چۆ که جنێنێئے چِلّگ و زَنکا.
او ماران، او سْیَهمارزادگان! شما چۆن چه دۆزهئے سِزایا رَکّتَ کنێت؟
اَناگت تباهیاِش چَکّا کپات و وتی چێر گێتکگێن داما کپاتنت، کپات و گار و گُمسار باتنت.
مرک آیانی چَکّا بکپات و زندهگۆرّ باتنت، چیا که بدی آیانی لۆگ و دلانی تها اِنت.
پَرزۆنگِش دامے بات و سُهل و اێمنیاِش تَلکے.
جنێنے وتی چِلّگیئے وهدا دردَ کَشّیت، بله اَنچۆ که نُنُّک پێدا بیت، وتی دردانَ شمۆشیت، چێا که همے گپّا گَل اِنت که نۆکێن انسانے دنیایا آتکگ.