2 چێا که شما زانێت که ما چه هُداوندێن ایسّائے نێمگا شمارا چۆنێن پرمان داتگ.
آیان درس و سَبکّ بدئیێت که منی سجّهێن هُکم و پرمانانی سرا کار بکننت. دلجم ببێت، من تان دنیائے هلاسیا، مُدام گۆن شما گۆن آن.“
چێا که وهدے ما شمئے کِرّا اَتێن، ما شمارا اے هُکم دات، آ کَس که کار کنگَ نلۆٹیت، مئوارت هم.
براتان! ما شمارا وتی هُداوندێن ایسّا مَسیهئے ناما هُکمَ دئیێن، هر براتے که تَمبَل و جاندُزّ اِنت و مئے کرتگێن سر و سۆجانی هسابا زند گوازێنگا نهاِنت، وتا چه آییا دور بدارێت.
براتان! دگه گپّے اِش اِنت، ما شمارا سۆج داتگ که وتی زِندا چۆن بگوازێنێت که هُدا چه شما وشّ و رزا ببیت و شما اَنچُش کنگا اێت هم. نون هُداوندێن ایسّائے ناما گۆن شما دَزبندیَ کنێن و گوَشێن که اے چیزّا رۆچ په رۆچ گێشتر بکنێت.
هُدائے رَزا اِش اِنت که شما پاک و پَلگار ببێت و وتا چه هئوَس و سْیَهکاریا دور بدارێت.