3 اے دَزبندیا که ما کنێن، اِشیا ردی یا بدنیّتی مان نێست و ما شمارا رَد دئیگ هم نلۆٹێن،
هُدایا مارا په ناپاکیا گْوانک نجتگ، په پاکی و پَلگاریا گْوانکی جتگ.
وهدے ما گۆن شما هُداوندێن ایسّا مَسیهئے زۆر و کدرت و آییئے پِر ترّگئے بارئوا هبر کرت، په چالاکی جۆڑ کرتگێن کِسّهانی رَندگیریا نهاتێن، ما گۆن وتی جندئے چمّان آییئے شان و شئوکت دیستگاَت،
پمێشکا هُدا په اِشان زۆرمندێن پرێبے دێمَ دنت که درۆگا باور بکننت و
شما زانێت که ما گۆن شما هر یَکّێا انچُش اَتێن که مهربانێن پتے گۆن وتی جندئے چُکّانَ بیت.
ایسُّپ نامێن مردێا هم ڈگارے هستاَت، بهایی کرت، زَرّی آورت و کاسِدانا داتنت. آ کِبْرِسیے اَت و چه لاویانی کَبیلها اَت. کاسِدان آییئے نام بارنابا کرتگاَت، بزان ”دِلبڈّیئے چُکّ“.
تئورات و نبیانی کتابانی وانگا رَند، کَنیسَهئے مستران گۆن آیان گوَشت: ”او براتان! اگن په مردمانی دِلبڈّیا گۆن شما کُلئوے هست، دَرشان بکنێت.“