1 او جنێنان! همے پئیما، شما وتی مردانی پرمانبَرداریا بکنێت، تان اگن چه آیان یکّے هُدائے هبرا ممَنّیت، گڑا آ گۆن هبرا نه، گۆن وتی جَنئے کار و کِردئے گِندگا هُدائے سرا باور بکنت،
هُدایا گۆن جنێنا گوَشت: ”من تئیی چِلّگیئے دردان سکّ بازَ کنان، تئو گۆن درد چُکّ پێدا کنئے. تئیی واهگ په وتی مردا بیت و آ، تئیی سرا واجهیَ کنت.“
او مردان! شما هم گۆن وتی جنان پُرمِهر ببێت که چه شما نازرکتر اَنت. جنێن گۆن شما زِندمانئے پُربرکتێن ٹێکیا شریکدار اَنت. آیان اِزّت بدئیێت، تان چُش مبیت که شمئے دْوا اِشکنگ مبنت.
په مِسال، شَریَتئے رَهبندا، یکّ جَنے تان هما وهدا وتی مردئے پابند اِنت که مردی زِندگ اِنت. بله اگن مردی مُرت، گڑا آ چه سور و سانگئے رَهبندان آزات اِنت.
اگن تئیی برات رَدیے بکنت، برئو و مان هلوتا چه آ گناها سهیگی بکن، اگن تئیی هبری گۆش داشت، گڑا بزان ترا وتی برات رَست.
همایان سِزا دنت که هُدایا پَجّاهَ نئیارنت و مئے هُداوندێن ایسّائے وشّێن مِستاگئے پرمانبرداریا نکننت.
بله هُدائے شُگر اِنت، هرچُنت پێسرا گناهئے گُلام اتێت، نون شما په سِتکِ دل هما تالیمئے پَرمانبرداری کرتگ که آییئے سپرده بوتگێت.
نون دادرسیئے وهد آتکگ و اے دادرسی چه هُدائے هاندان و کَهۆلا بِنداتَ بیت. اگن دادرسی چه هُدائے هاندانا بِنداتَ بیت که ما اێن، گڑا آ مردمانی آسر و آکبت چے بیت که هُدائے وشّێن مِستاگئے نمَنّۆک اَنت؟!
نون که شما گۆن راستیئے رَندگیریا وتا پاک و پَلگار کرتگ و گۆن یکدگرا پهدِلێن مِهرئے واهند بوتگێت، گڑا په دل و سِتک گۆن یکدومیا مِهر بکنێت.
بله بازێنێا اے وشّێن مِستاگ نمَنِّتگ، چێا که اِشئیا نَبیَ گوَشیت: ”او هُداوند! مئے پئیگامئے سرا کئیا باور کرت؟“
هما وهدا که شمئے هُداتُرسی و پاکدامنیا گندیت.