نون هُدا، که سجّهێن رهمتانی مالک اِنت و شمارا چه مَسیهئے راها دێم په هما اَبدمانێن شئوکتا گْوانکی جتگ، شمئے کمّێن سکّی و سۆرێئے سگّگا رند، شمارا نۆکسرا توانَ دنت، مُهر و مُهکمَ کنت و پایداری و زۆرَ بَکشیت.
چه ایسّا مَسیهئے راها، اے رهمتئے دروازگ هم په ما پَچ کنگ بوتگ و انّون رهمتانی ساهگا اۆشتاتگێن، وتی اے اُمێتئے سرا گَل و شادهی هم کنێن که هُدائے شان و شئوکتا شریکدارَ بێن.
من اے چیزّ شمارا گوَشتنت که منی برکتا شمارا اێمنی و آسودگی برسیت. جهانا شمارا درد و رنجَ رسیت، بله دلا ڈَڈّ کنێت، چێا که من جهانئے سرا بالادست بوتگان.“
چێا که سُنّت بوتگێن ما اێن. اے ما اێن که هُدایا چه آییئے پاکێن روهئے برکتا پرستشَ کنێن. په ما پَهر و شانے که گۆن ایسّا مَسیها هئوار اێن و مارا چه وتی جِسما، بزان چه دنیایی چیزّان اُمێتے نێست،