3 هُدادۆستی همِش اِنت که هُدائے هُکمان کار ببندێن و آییئے هُکم گرانێن بارے هم نهاِنت.
اگن شما منا دۆستَ دارێت، گڑا منی هُکمانَ مَنّێت.
اگن منی هُکمانی سرا کار بکنێت، منی مِهرانی ساهگا مانێت، اَنچُش که من وتی پتئے هُکمانی سرا کار کرتگ و آییئے مِهرانی ساهگا نِشتگان.
مِهر همش اِنت که آییئے هُکم و پرمانانی سرا زِند بگوازێنێن. آییئے هُکم همش اِنت که شما چه بُنگێجا اِشکتگ. همے مِهرئے هُکمئے سرا زِند بگوازێنێت.
اگن ما آییئے هُکم و پرمانانی سرا کار بکنێن، گڑا سرپدَ بێن که ما آییا زانێن.
وتی دِل و دَرونا، چه هُدائے شَریَتا شادان آن،
اگن شما منی هُکمانی سرا کار بکنێت، منی دۆست اێت.
من وتی هُداوندێن هُدائے کِرّا دْوا کرت، گناه مَنِّتنت و گوَشت: ”او هُداوند! او مزن و باکمالێن هُدا! تئو هما هُدا ائے که وتی اَهد و کَرارا پورهَ کنئے و گۆن همایان مِهرَ کنئے که ترا دۆستَ دارنت و تئیی پَرمانانَ منّنت.
گڑا، شَریَت پاک اِنت، هُکمی هم پاک و نێک و آدل اِنت.
تئیی هبر پاک و پَلگار اَنت و تئیی هزمتکارا دۆست اَنت.
په آسودگیَ گردان، که تئیی رهبندانی شۆهازا بوتگان.
بله آ مردم که منا دۆستَ دارنت و منی پرمانانی سرا کارَ کننت، من تان هزاران نَسلا آیانی سرا مهربانَ بان.
اَنچێن گرانێن بارَ بندنت و مردمانی کۆپگا لَڈَّنت که چست کنگَ نبنت، بله وت په آیانی چست کنگا لَنکُک و مۆردانگے هم نسُرێننت.