14 چه آییا مارا اے دلڈَڈّی رَستگ، هرچے که آییئے لۆٹ و واهگئے سرا بلۆٹێن، آ اِشکنت.
هرچے که شما منی نامئے سرا لۆٹێت، آ واهگا سَرجمَ کنان، تانکه چُکّ پتئے شان و شئوکتا زاهر بکنت.
اگن شما منی دل و درونا بمانێت و منی هبر شمئے دلا بماننت، هرچے که لۆٹێت بلۆٹێت، شمارا رسیت.
اگن شما باور کنێت، هرچے که وتی دْوایانی تها لۆٹێت، شمارا دئیگَ بیت.“
وهدے پهرێزکار پریاتَ کننت، هُداوندَ اِشکنت و آیان چه سجّهێن سکّیانَ رَکّێنیت.
وهدے لۆٹێت و نرسیت، په اے سئوَبا اِنت که شما گۆن بدێن مُراد و واهگے لۆٹتگ تان آ چیزّان په وتی ائیش و نۆشان کار ببندێت.
ماشما زانێن که هُدا گُنهکارانی دْوایا گۆشَ نداریت، هماییئے دْوایا گۆشَ داریت که هُداتُرسے و هُدائے واهگانی سرا کارَ کنت.
تان اے وهدی شما هچّ چیزّ منی نامئے سرا نلۆٹتگ، بلۆٹێت تانکه شمارا برسیت و شمئے شادمانی سَرجم ببیت.
نون، او منی دُردانگێن چُکّان! آییئے اَرواه و جَبینا بمانێت تانکه آییئے زاهر بئیگئے وهدا، مئے دل ڈَڈّ ببیت و آییئے دێما شرمندگ مبێن.
پمێشکا، وتی گناهان، یکدومیئے دێما بمَنّێت و په یکدومیا دْوا بلۆٹێت تان دْراه کنگ ببێت. پهرێزکارێن مردمێئے دْوایا زۆر مان و برجاهَ بیت.
هُداوند نیازمندانی دْوایان گۆشَ داریت و وتی بندیگێن مردمان بزّگ و وارَ نکنت.
من چه وتی تُرسا گوَشت: ”چه تئیی چمّا سِستگ و دور کپتگان.“ اَنگت تئو منی پریات و زاریا اِشکنئے، وهدے من په مَدَتا ترا تئوارَ کنان.
من زانت که تئو مُدام منی هبرا گۆشَ دارئے، بله من اے هبر هما مردمانی هاترا گوَشت که اِدا اۆشتاتگاَنت، تانکه باور بکننت که تئو منا رئوان داتگ.“
هرکَسا که هُدائے تُرس دلا اِنت، هُدا آییئے واهگان پورهَ کنت و آییئے پریاتان گۆشَ داریت و رَکّێنیتی.