23 آییئے هُکم همِش اِنت که آییئے چُکّ ایسّا مَسیهئے نامئے سرا باوَرمند ببێن و وتمانوتا مِهر بکنێن، هما پئیما که مارا هُکمی کرتگ.
شمارا نۆکێن هُکمے دئیان: یکدگرا دۆست بدارێت. اَنچۆ که من شمارا دۆست داشتگ، شما هم یکدگرا دۆست بدارێت.
نون که شما گۆن راستیئے رَندگیریا وتا پاک و پَلگار کرتگ و گۆن یکدگرا پهدِلێن مِهرئے واهند بوتگێت، گڑا په دل و سِتک گۆن یکدومیا مِهر بکنێت.
منی هُکم اِش اِنت که شما یکدگرا دۆست بدارێت، هما ڈئولا که من شمارا دۆست داشتگ.
ایسّایا پَسّئو دات: ”آ کارا که هُدا چه شما لۆٹیت، آ کار اِش اِنت: هما کَسئے سرا ایمان بیارێت که هُدایا راه داتگ.“
چه سجّهێنان مسترێن گپّ اِش اِنت که یکدومیا په دل و سِتک دۆست بدارێت که مِهر، بازێن گناهێئے بَکشگئے سئوَبسازَ بیت.
آ کُلئو و پئیگام که شما چه بُنگێجا اِشکت، همش اِنت که باید اِنت یکدومیا دۆست بدارێن.
ما اے هُکم چه هماییا گپتگ که گوَشیت: ”هرکَس که گۆن هُدایا مِهرَ کنت، باید اِنت گۆن وتی براتا هم مِهر بکنت.“
مارا په شما براتی مِهرئے بارئوا نبشته کنگئے زلورت نهاِنت، چێا که شما وت چه هُدائے تالیمان در بُرتگ که چۆن یکدومیا دۆست بدارێت.
بله هما دمانا جمبرێا آیانی سرا ساهگ کرت و تئوارے رُست: ”اے منی دۆستێن بَچّ اِنت، اِشیئے هبران گۆش بدارێت!“
دومی هُکم هم، همِشیئے ڈئولا اِنت: گۆن وتی همساهگا وتی جندئے پئیما مِهر بکن.
آیان پَسّئو دات: ”هُداوندێن ایسّائے سرا ایمان بیار گڑا تئو و تئیی لۆگئے سجّهێن مردمَ رَکّێت.“
او یکّ و بَرهَکّێن هُدا! اَبدمانێن زِند همِش اِنت که اے مردم ترا بزاننت و تئیی رئوان داتگێن ایسّا مَسیها پَجّاه بیارنت.
شمئے دل پرێشان مبیت. هُدائے سرا ایمان بیارێت و منی سرا هم ایمان بیارێت.
چُکّا بچُکّێت چۆ مبیت که زهر بگیپت و شما راهئے نێما گار و بێگواه ببێت، چیا که آ اَناگت بْرانزَ گیپت. بَهتاور هما اَنت که آییئے مئیار و باهۆٹَ بنت.
اے گپّ راست اِنت و سرجمیا مَنّگَ کَرزیت که ایسّا مَسیه په گنهکارانی رکّێنگا دنیایا آتک و اِشانی تها گَنترێن من آن.
بله هما مردمان که مَنِّت و آییئے نامئے سرا ایمان آورت، آییا آ مردم هَکّ و اِهتیار داتنت که هُدائے چُکّ ببنت.
آ رۆچان، ایسّا سَرگوَزئے ائییدا اورشَلیما اَت. بازێن مردمێا که ایسّائے اَجَبَّتێن نشانی دیستنت، آییئے نامئے سرا ایمانِش آورت.
هرکَس که چُکّئے سرا ایمانَ کاریت، مئیاریگَ نبیت، بله هرکَس که ایمانَ نئیاریت، چه پێسرا مئیاریگ اِنت، چێا که هُدائے یکدانگێن چُکّئے نامئے سرا ایمانی نئیاورتگ.
او دُردانگان! اے نۆکێن هُکمے نهاِنت که په شما نبیسگا آن، هما کوَهنێن هُکم اِنت که چه بِنداتا شمارا گۆن اَت. اے کوَهنێن هُکم هما گال و هبر اِنت که شما اِشکتگ.
آ که مَنّیت ایسّا هُدائے چُکّ اِنت، هُدا آییئے دلا جاگهَ کنت و آ هُدائے اَرواه و جَبینا.
اے چیزُّن په شما نِبشتنت که شمارا هُدائے چُکّئے نامئے سرا باور اِنت، تان بزانێت که نمیرانێن زِندئے واهُند اێت.