11 آ کُلئو و پئیگام که شما چه بُنگێجا اِشکت، همش اِنت که باید اِنت یکدومیا دۆست بدارێن.
منی هُکم اِش اِنت که شما یکدگرا دۆست بدارێت، هما ڈئولا که من شمارا دۆست داشتگ.
نون، او بانُک! من نۆکێن هُکمے نبیسگا نهآن، اے هما هُکم اِنت که چه بُنگێجا مارا گۆن بوتگ، بله چه تئو دَزبندیَ کنان، ماشما گۆن یکدومیا مِهر بکنێن.
او دُردانگان! گۆن یکدومیا مِهر بکنێن، چێا که مِهر چه هُدایا اِنت و هرکَس که مِهرَ کنت، چه هُدایا پێدا بوتگ و هُدایا زانت.
ما اے هُکم چه هماییا گپتگ که گوَشیت: ”هرکَس که گۆن هُدایا مِهرَ کنت، باید اِنت گۆن وتی براتا هم مِهر بکنت.“
چه سجّهێنان مسترێن گپّ اِش اِنت که یکدومیا په دل و سِتک دۆست بدارێت که مِهر، بازێن گناهێئے بَکشگئے سئوَبسازَ بیت.
نێٹ، شما سجّهێن یکدل و همدرد ببێت، گۆن یکدومیا مِهر بکنێت، نَرمدل و بێکِبر ببێت.
آ کُلئو و پئیگام که ما چه آییا اِشکتگ و په شما جارَ جنێن، اِش اِنت: هُدا نور و رُژن اِنت و آییئے اَرواه و جَبینا هچّ تهاری نێست.
مارا په شما براتی مِهرئے بارئوا نبشته کنگئے زلورت نهاِنت، چێا که شما وت چه هُدائے تالیمان در بُرتگ که چۆن یکدومیا دۆست بدارێت.
نون که شما گۆن راستیئے رَندگیریا وتا پاک و پَلگار کرتگ و گۆن یکدگرا پهدِلێن مِهرئے واهند بوتگێت، گڑا په دل و سِتک گۆن یکدومیا مِهر بکنێت.
اے هُکمئے مکسد مِهر اِنت که چه سپاێن دل و پاکێن زمیر و دلسِتکێن ایمانێا پێدا بیت.
سکّیئے وهدا یکدومیئے کُمکّا بۆشتێت. اے ڈئولا شما مَسیهئے کانونئے پرمانبرداریا کنێت.
ایسّا چه ورگئے سرا پاد آتک، وتی کَباهی کشّت و لانکیگے سْرێنا بستی.
او دُردانگان! اگن هُدایا اے ڈئولا گۆن ما مِهر کرتگ، ما هم باید اِنت یکدومیا دۆست بدارێن.