12 Adadèhmŭ tòcò nu ḿî ḿî le khagè dèŭsab́ăhtĭ kî d́è̆tcagè cè, “Sara, wè gè̄ mèb́è danè̄?”
Kîd́ò̆ b́ĕ bija tòcò thîhè̆b́è hwă Zè dèjî̄b́è d́ō, bija lŏcăcè kî adadèhmŭ tòcò htăhtai Kib́ĭcè d́ŏ cè tòcò nib́ègè Zowănnī adèŭsab́ăhtĭ akhoacè̆ nu.
Barasă Adadèhmŭ nu zò sò̆hto ò d́ŏ adòbò nu, ze de jehta b́u thāgò̆ zu mūkă d́ŏ Mò̄kho nu ńò, cè d́èla ca thamò̄bu kî cò d́ò, ‘Ŏ B́ĭcè, khòwèbò̄ jè dèkhòwèpho dèbwè jo tîkî,’ cò d́ògè do.
Thĭ kè b́èlò̄ htĕ ab́èlò̄ thĭ tòcò lò d́ō, thĭ gī nib́è d́ò̆ thĭ sô thĭ hlè̆ danè̄? Adadèhmŭ tòcò hnò̆nu mèthè̆ gōnu lò lò tè b́è ńò ā?
Bija aboahò tòcò d́è̆ Cè, “Wè gè̄ mèb́è danè̄?”
Zowănnī d́òscĭge cè tòcò, “Da lôkhlolôb́abò̄ ḿè bija dèhmŭ d́olĭ kî dèhmèla ò thĭ kho nu ḿè.”
Bija tòcò thîhè̆b́è dè ajo d́ō, mè acab́ô̆ dèdūphlò̆gè ca tha nu d́ō, cò d́ògè Petru kî bōhmubicè tòcò, “Thè̆buwe tòcò, wè gè̄ mèb́è danè̄?” cè d́è̆gè lōwa do.