39 એને જાંઉ લોગુ રેલ યેઇન ચ્યાહાન વોવાડી નાંય લી ગીયી, તાંઉલોગુ ચ્યાહાન કાંઇજ ખોબાર નાંય પોડ્યા, તેહેકોયજ માઅહા પોહા બી યેઅના ઓરી.
કાહાકા જીં માઅહું ખારાબ કામ કોઅહે, તી ઉજવાડા વિરુદ કોઅહે, એને ચ્યા ખારાબ કામહા ખોબાર નાંય પોડા જોજે યાહાટી તી ઉજવાડામાય નાંય યેય.
જેહેકોય નોહા દિહી આતા, તેહેકેન માઅહા પોહા યેયના બી ઓઅઇ.
ઓ નિંદા કોઅનારાહાય, એઆ, એને નોવાય પામા, એને મોઅઇ જાં, કાહાકા આંય તુમહે દિહીહામાય યોક કામ કોઅહી, ઓહડા કામ, કા જોવે કાદો તુમહાન આખે, તો તુમા કોદહી બોરહો નાંય કોઅહા.”
ચ્યે એહેકોય આખરી કાહાકા ચ્યે ઈ વાત બુલી જાં માગતેહે, કા બોજ સમયા પેલ્લા પોરમેહેરા આગનાથી આકાશ ઠોરાવલા હેય, એને ચ્યાય દોરત્યેલ પાઅયા માઅને બોનાડી એને પાઅયા માંયજ ટકી રિઅલી હેય.
એને તો વિરુદી તુલ પુરાં નાશ કોઇ દી, એને યોકબી દોગાડ પોતે જાગાવોય નાંય છોડી, ચ્યા બોદા નાશ કોઇ દી; કાહાકા તુયે ચ્યા સોમયાલ નાંય જાંઅયા કા તોવોય જીં દયા કોઅવામાય યેનેલ.
કાહાકા ચ્યાહાય પોરમેહેરા બોદા જ્ઞાનાલ નોકામ્યા હોમજ્યા, તે પોરમેહેરાયબી ચ્યાહાન ખારાબ કામે કોઅરાહાટી ચ્યાહાન ચ્યાહા નોકામ્યા મોના ઇચ્છા પરમાણે છોડી દેના, કા ચ્યા ખારાબ કામે કોએ.
આંય, માઅહા પોહો, મા હોરગા દૂતહા આરે મા આબહા મહિમામાય યીહીં, એને ચ્યે સમયે આંય બોદહાલુજ ચ્યાહા કામહા ઇસાબે ઇનામ દિહી.
જોવે તો જૈતુના ડોગાવોય બોઠલો આતો, તોવે એકાંતમાય શિષ્યહાય યેયન પુછ્યાં, “આમહાન આખ કા યો વાતો કોવે ઓઅરી? તો યેયના એને દુનિયા છેવાટે કાય નિશાણી રોય?”
તોવે માઅહા પાહા ચિન્હે આકાશામાય દેખાડી દી, એને તોવે આખી દોરત્યેવોયને બોદા લોક છાતી ઠોકી, એને માઅહા પોહાલ મોઠા સામર્થ્યમાંય એને મહિમા ને હાતે આકાશા વાદળાઊપે યેતા દેખી.
ચ્યા સોમાયામાય બેન માઅહે રાનામાય રોય, યોક લેય લેવામાય યી એને બિજાં છોડી દેવામાય યી.