13-14 જ્યેં દિહે ઈસુય કાદુ મોગલીન ચ્યા માઅહાલ એઅતો કોઅયો, તો આરામા દિહી આતો. યાહાટી લોક જો પેલ્લા આંદળો આતો ચ્યાલ પોરૂષીયા પાય લેય ગીયા.
તેરુંબી આગેવાનહા માઅને બો બોદહાય ચ્યાવોય બોરહો કોઅયો, બાકી પોરૂષીયાહા લીદે ખુલ્લી રીતે નાંય બોરહો કોઅતા આતા, યા દાકે કા ચ્યાહાન સોબાયે ઠિકાણા માઅને બાઆ નાંય કાડી દેય.
એને મુખ્ય યાજક એને પોરૂષીયાહાય આગના કોઅલી આતી, જ્યા કાદાલ ખોબાર હેય કા ઈસુ કેછ હેય તો ચ્યાહાન આખે, કા ઈસુલ દોઅઇ હોકે.
તોવે પોરૂષીયા યોકબીજાહાન આખા લાગ્યા, વિચાર કોઆ, આપા કાય નાંય કોય હોકજે, બોદી દુનિયા ઈસુવા પાહલા ઓઅય રીઅલા હેય.”
ચ્યાહાય ચ્યાલ પુછ્યાં, “તો કેછ હેય?” ચ્યે આખ્યાં, “માન ખોબાર નાંય.”