49 ઈસુવે જાવાબ દેનો, “માંયેમાય બુત નાંય હેય, બાકી આંય મા આબહા કદર કોઅતાહાંવ, એને તુમા મા કદર નાંય કોએ.
ચ્યાય નિંદા કોઅનારાહા બી નિંદા નાંય કોઅયી, એને જોવે ચ્યાલ દુઃખ દેના તે ચ્યાય કાદાલ દોમકી નાંય દેની, બાકી ચ્યે પોતે પોતાલ પોરમેહેરા આથામાય હોઅપી દેના જો કાયામ હાચ્ચાયેથી લોકહા ન્યાય કોઅહે.
જીં કામ તુયે માન કોઅરાહાટી દેનેલ, તી માયે પુરાં કોઇન દોરતીવોય તો મહિમા કોઅલી હેય.
એને જીં કાય તુમા મા નાવાકોય માગહા તીંજ આંય કોઅહી કા પોહાકોય આબહા મહિમા ઓએ.
ઈ વોનાઈન ઈસુવે આખ્યાં, “ઈ બિમારી મોઅરાંહાટી નાંય હેય, બાકી પોરમેહેરા મહિમાહાટી હેય, કા ચ્યાકોય પોરમેહેરા પોહા મહિમા ઓએ.”
એને મા દોવાડનારો મા આરે હેય, ચ્યે માન યોખલો નાંય છોડયો, કાહાકા આંય કાયામ તીંજ કામ કોઅતાહાંવ, જ્યાથી તો ખુશ ઓઅહે.”
ઓ મા આબા, દેખાડ કા તું કોલહો મહિમામાય હેય તોવે હોરગામાઅને ઓહડો આવાજ ઓઅયો, “માયે દેખાડી દેના કા આંય કોલહો મહિમામાય હેતાંવ, એને આંય યાલ પાછો દેખાડીહી.”
લોકહાય ચ્યાલ જાવાબ દેનો, “તુલ બુત વોળાગલો હેય, તુલ કું માઆઇ ટાકાં હોદહે?”
ચ્યા યે વાતે લીદે ખુશ ઓઇન મોઠી સોબાયે હોમ્મેને જાતા રિયા, કા આપા ઈસુ લીદે અપમાનિત ઓઅના લાયકે ઠોર્યા.
તુમા નોક્કીજ જાંઅતેહે, કા જો માટડો લાંબા વાળ રાખે, તે તી ચ્યાહાટી અપમાન હેય.
જોવે મોઅલા શરીરાલ ડાટી દેતહેં, તોવે ચ્ચાહા શરીર ખારાબ એને નોબળાં રોહે, બાકી જોવે પાછા જીવી ઉઠી તોવે સુંદર એને શક્તિમાન રોઅરી.