Zerä biz kendimiz da, vakıdın birindä fikirsiz, seslämeyici hem şaşıktık. İzmet edärdik türlü hamellerä hem keflerä. Yaşardık kinniktä hem kıskançlıkta. Hepsi bizdän, biz dä biri-birimizdän azetmärdik.
Dooru, ani biz kıyışmêêrız benzemää eki konmaa onnarlan, kim kendini meteder. Onnar kendilerini benzederlär hem ölçerlär kendi ölçülerinnän. Aarif olan bölä yapmaz.
Kardaşlar, istämeerim, ani bu saklı işi bilmeyäsiniz. Bu sizi koruyacek, kendinizi aarif sayasınız. İzrail bir parça vakıda inatlaştı, başka milletlerdän inancıların sayısı tamannanınca.
Açan erlilär gördülär yılanı Pavlinin elindä asılı, dedilär biri-birinä: «Mutlak bu adam bir öldürücü, zerä denizdän kurtulmuşkan, dooruluk allahkası hep okadar onu brakmadı, yaşasın».
O saat İisus Ayoz Duhlan sevindi da dedi: «Şükür ederim Sana, Boba, ani sakladın bunnarı aarif hem fikirli olannardan da açtın evlatlara. Hakına, Boba, budur Senin istediin!