Allahın iivergisinnän, ani bana verilmiş, sizä hepsinizä deerim: düşünmeyin kendiniz için taa üstün, nekadar lääzım. Ama ii düşünün o inan ölçüsünä görä, nekadar Allah herkezinä verdi.
Eer bendä varsaydı prorokluk beceriklii, eer bilirseydim hepsi saklı işleri hem edendiseydim bütün bilgiçlii, eer varsaydı büük inanım, bayırları da erindän diiştireyim, ama yoksaydı sevgim, ozaman bän bişey diilim.
Farisey ayakça durardı da bölä dua edärdi kendi-kendinä: „Allahım, şükür ederim sana, ani diilim kalan insan gibi: hırsız, kelepirci, orospu, eki nicä bu harççı.
Bän üüneräk etiştim akılsızlaa, siz beni buna zorladınız. Siz lääzımdı beni metedäsiniz, zerä bän bişeylän taa aşaa diilim o «üstün apostollardan», makar ki bişeycik diilim.
Ama onnar, kim üstün sayılêrlar – onnar, ne dä olsalar, benim için diil bişey, Allah kimseyä pay tutmêêr, – bu üstün sayılannar bişey eklämedilär benim nasaatıma.
Zerä diil çoktan peyda oldu Fevda, angısı koyardı kendini bişey. Onun ardına gitti bir dörtüz kişi, ama açan onu öldürdülär, hepsi, kim onu seslärdi, daalıştılar da yok oldular.
Açan İakov, Kifa hem İoan, angılar direk sayılêrlar klisedä, annadılar, ani Allah bana baaşladı bu hayırlı işi, verdilär saa ellerini bana hem Varnavaya, ki iştä birliimiz olsun – biz gidelim yabancı milletlerä, ama onnar gitsinnär kesikli olannara.