12 Ачан Захарийа гӧрдӱ ону, ӱрктӱ. Бир бӱӱк корку басты ону.
12 Açan Zahariya gördü onu, ürktü. Bir büük korku bastı onu.
Ачан гӧрдӱм Ону, дӱштӱм айакларына ӧлӱ гиби. О койду саа елини беним ӱстӱмӓ да деди: «Коркма! Бӓним Баш хем Сон.
О бакты уз она да, ӱркӱп, деди: «Не вар, Саабим?» Ангил ӂувап етти: «Сенин дуаларын хем ииликлерин етиштилӓр Аллаха, да О аклына гетирди оннары.
Марийа бу лафлардан шашты да дӱшӱнмейӓ варды. О сорарды кенди-кендинӓ, не аннамасы вар бу селӓмин?
Ачан гирдилӓр мезар ичинӓ, гӧрдӱлӓр бир генч оланы, ангысы отурурду саа тарафта, гиийимни бийаз рубайлан. Карылар коркудан даптур гелдилӓр.